(ترجمه)

وزارت دادگستری سودان در روزنامه‌ی رسمی، اصلاحات قانون اساسی را که بر سند قانون اساسی ۲۰۱۹ اعمال‌شده بود، منتشر کرد. این سند در ابتدا بین غیرنظامیان و نظامیان برای مدیریت کشور امضاشده بود. ازجمله تغییرات جدید در این سند اصلاح‌شده که قرار است به مدت ۳۹ ماه بر سودان حاکم باشد، عبارت‌اند از: «۶/أ: اصول دین اسلام، سایر عقاید دینی، توافق عمومی، ارزش‌ها، رسوم و سنت‌های ملت سودان، منابع قانون‌گذاری خواهند بود. ۶/ب: زبان‌های عربی و انگلیسی، زبان‌های رسمی برای امور دولتی خواهند بود.» «۳/۸: قدرت قانون‌گذاری و نظارت بر عملکرد قوه‌ی اجرایی، در دست شورای حاکمیت و وزرا خواهد بود تا زمانی که مجلس قانون‌گذاری تشکیل شود».

در واکنش به این تغییرات، ابراهیم عثمان (ابوخلیل)، سخنگوی حزب‌التحریر-ولایه سودان، اعلامیه‌ای صادر کرد که در آن تأکید نمود:

اول: این سند اساساً بر عقیده‌ی اسلامی بنا نشده است، چه پیش از اصلاحات و چه پس‌ازآن درنتیجه آن را به سندی نامشروع و باطل تبدیل می‌کند که مبنای آن بر نافرمانی از الله سبحانه‌وتعالی است، نه بر طاعت او! در اصل باید منبع قانون‌گذاری فقط اسلام باشد، نه اینکه با ادیان باطل و اعتقادات فاسد مخلوط گردد، چه مردم آن را بپذیرند، چه نپذیرند، چراکه الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ﴾ [نساء: ۶۵]

ترجمه: نه! به پروردگارت سوگند، آن‌ها مؤمن نخواهند بود تا اینکه تو را در مورد آنچه میان‌شان اختلاف است، داور قرار دهند.

و هم‌چنین می‌فرماید:

﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾ [احزاب: ۳۶]

ترجمه: هیچ مرد و زن مؤمنی را نرسد که چون الله (سبحانه‌وتعالی) و پیامبرش به کاری فرمان دهند، برای آنان در کارشان اختیاری باشد.

در ماده‌ی اول قانون اساسی دولت خلافت که حزب‌التحریر آن را به امت اسلامی ارائه کرده، چنین آمده است: «عقیده‌ی اسلامی، اساس دولت است، به‌گونه‌ای که هیچ‌چیز در ساختار یا نهادهای آن، یا در نظام محاسباتی‌اش و یا در هیچ‌یک از امور مرتبط با آن، نمی‌تواند وجود داشته باشد، مگر اینکه بر پایه‌ی عقیده‌ی اسلامی باشد. درعین‌حال، این عقیده، اساس قانون اساسی و قوانین شرعی است، به‌گونه‌ای که هیچ قانونی پذیرفته نخواهد شد، مگر اینکه مستقیماً از عقیده‌ی اسلامی نشأت گرفته باشد».

دوم: زبان عربی زبان همه‌ی مردم سودان در مناطق مختلف آن است، زیرا آنان مسلمان‌اند و زبان عربی زبان اسلام، زبان قرآن عظیم و سنت پاک رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌و‌سلم است. از عجایب این است که در کنار آن، زبان انگلیسی نیز رسمی اعلام‌شده است، درحالی‌که مردم سودان به این زبان سخن نمی‌گویند، جز معدودی که از غرب کافر استعمارگر تقلید می‌کنند!

استعمارگران، زبان خود را بر ما تحمیل کردند تا ما را تابع خود سازند؛ زیرا زبان، ظرف انتقال فرهنگ است. در ماده‌ی هشتم قانون اساسی دولت خلافت آمده است: «زبان عربی تنها زبان اسلام است و تنها زبانی است که دولت از آن استفاده خواهد کرد».

سوم: در اسلام هیچ‌گونه قدرت قانون‌گذاری وجود ندارد، پس هیچ‌کس، حتی خلیفه‌ی مسلمانان، شرعاً اجازه ندارد حتی یک حکم را از غیر اسلام وضع کند، زیرا قانون‌گذار تنها الله سبحانه‌و‌تعالی است که می‌فرماید:

﴿إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُواْ إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ﴾ [یوسف: ۴۰]

ترجمه: فرمان، تنها از آنِ الله (سبحانه‌وتعالی) است. او فرمان داده که جز او را نپرستید. این است آیین استوار.

پس خلیفه‌ی مسلمانان تنها احکام را تبنی می‌کند و آن‌ها را به‌عنوان قانون اساسی و قوانین اجرایی وضع می‌کند، اما خود قانون‌گذار نیست. وظیفه‌ی مجلس امت، مشورت و محاسبه‌ی حکام است، نه قانون‌گذاری.

ابوخلیل اعلامیه مطبوعاتی خود را با این سخن به پایان رساند:

ای مردم سودان! الله سبحانه‌و‌تعالی ما را با این جنگ ابتلا کرده است، زیرا ما شریعت او را کنار گذاشتیم، اربابانی غیر از او برای خود گرفتیم و به شرایع غرب کافر استعمارگر راضی شدیم. آیا توبه نمی‌کنیم و به‌سوی الله سبحانه‌وتعالی بازنمی‌گردیم تا شریعتش را در سایه‌ دولت اسلام، خلافت راشده بر منهج نبوت اجرا کنیم تا الله سبحانه‌وتعالی این بلا را از ما دور کند و از ما خشنود شود؟! اوست سرپرست ما و بر هر کاری تواناست.

برگرفته از شماره ۵۳۷ جریده الرایه