(ترجمه)

پس از آن‌که دونالد ترامپ در سخنرانی خود در برابر کنست، از پیروزی‌ای سخن گفت که گویا او و دست‌پرورده‌اش، رژیم یهود، به‌دست آورده‌اند؛ پیروزی‌ای که نه بر ارتش‌ها بلکه بر غیرنظامیان بی‌دفاع، از زنان و کودکان و سالخوردگان و حتی بر درخت و سنگ بود ــ «قصاب غزه» راهی کنفرانسی شد که مزدورش، عبدالفتاح السیسی در مصر برپا کرده بود و همهٔ توطئه‌گران علیه سرزمین مبارک فلسطین را بدان دعوت کرده بود.

این کنفرانس روز ۱۳ اکتوبر ۲۰۲۵م در شهر شرم‌الشیخ، زیر عنوان فریبندهٔ «کنفرانس شرم‌الشیخ برای صلح»، برگزار گردید، با حضور بیش از بیست کشور و سازمان بین‌المللی، به ریاست رئیس‌جمهور امریکا، ترامپ و رئیس‌جمهور مصر، السیسی و با شرکت گستردهٔ رهبران عرب و غربی، از جمله پادشاه اردن، امیر قطر، رئیس‌جمهور فرانسه، رئیس‌جمهور ترکیه، نخست‌وزیر پاکستان و نخست‌وزیر اندونیزیا، در کنار هیأت‌هایی از کشورهای اروپایی و آسیایی.

این کنفرانس تنها چند روز پس از اعلام توافق آتش‌بس میان رژیم اشغال‌گر و جنبش حماس برگزار شد؛ توافقی که شامل تبادل اسیران، توقف درگیری‌ها و آغاز مذاکراتی برای مدیریت نوار غزه و بازسازی آن بود.

با وجود عنوان درخشان و شعارهای پرزرق‌وبرق دربارهٔ «صلح، ثبات و بازسازی»، حقیقت کنفرانس چیزی جز جشن ترامپ برای ادعای پیروزی رژیم یهود نبود؛ نمایشی سیاسی برای القای آن‌که این جنایت، «دستاوردی بزرگ» است که سزاوار جایزهٔ صلح نوبل می‌باشد؛ جایزه‌ای که هرگز به کسانی داده نشده که حقیقتاً در خدمت ارزش‌های انسانی و عدالت باشند.

ترامپ در این نشست کوشید خود را «فرمانروای بی‌رقیب» و تصمیم‌گیرندهٔ نهایی در پروندهٔ شرق میانه معرفی کند. افزون بر این، او به‌صراحت از حکام نالایق سرزمین‌های اسلامی خواست تا به «توافق‌نامه‌های ابراهیم» بپیوندند؛ یعنی رژیم اشغال‌گر را به‌عنوان فرمانروا و محور «خاورمیانهٔ جدید» که او در نظر دارد، رسمیت بخشند.

مصر نقش محوری در میزبانی این قمه و فراهم کردن پوشش عربی برای ترتیبات «امریکا» را ایفا کرد، همان کاری که در توافق‌های آتش‌بس قبلی نیز انجام داد. نظام مصر پایبند معاهدهٔ کمپ دیوید است که حرکات نظامی‌اش را محدود ساخته و او را نگهبان مرزهای رژیم یهود کرده است، امروز خود را میانجی «بی‌طرف» معرفی می‌کند؛ در حالی که نقش واقعی‌اش هموار ساختن راه عادی‌سازی بقیهٔ کشورهای مسلمان با یهود به قصد اجرای ارادهٔ «امریکا» و تضمین امنیت یهود در برابر هر تهدیدی از جانب امت است.

این متٲمران شرور در شرم‌الشیخ نمایندهٔ قضیۀ فلسطین نیستند و از امت اسلامی که صاحب این قضیه است، به هیچ وجه نیستند. مسئولیت آزادسازی فلسطین و گرفتن انتقام شهداء امانت سنگین است که جز مردان؛ کسانی که صدقاً به آنچه با الله سبحانه وتعالی عهد کرده‌اند، پایبندند، دیگر کسی از عهدهٔ آن برنمی‌آید! این «حکام نالایق» از آن دسته نیستند. هر توافق یا کنفرانسی که بر پایهٔ به‌رسمیت‌شناختن موجودیت رژیم یهود و همزیستی با آن و تثبیت حضور او بر هر ذره‌ای از خاک فلسطین باشد، از اساس باطل است؛ زیرا با حکم قطعی شرعی واجب بودن آزادسازی کامل این سرزمین مبارک و حرمت واگذار کردن حتی یک وجب از آن در تضاد است. الله سبحانه وتعالی فرموده است:

 ﴿وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ﴾ [بقره: 193]

ترجمه: و با آنان پيكار كنيد تا فتنه‌اي باقي نماند (و نيروئي نداشته باشند كه با آن بتوانند شما را از دينتان برگردانند) و دين (خالصانه) از آن الله گردد (و مؤمنان جز از الله نترسند و آزادانه به دستور آئين خويش زيست كنند).

و نیز فرموده:

﴿وَمَا لَكُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ ﴾ [النساء: 75]

ترجمه: ‏چرا بايد در راه الله و (نجات) مستضفان نجنگید؟!

این کنفرانس حلقه‌ای از حلقات پروژهٔ امریکا برای بازآرایی منطقه و وارد ساختن رژیم یهود در آن است و پاک‌سازی قضیۀ فلسطین از طریق مسیرهای سیاسی دروغین پس از فرسایش مردم غزه با جنگ‌ها و محاصره. این مسیرها در پی وارد کردن نیرویی نظارتی بین‌المللی‌اند که بر ترتیبات امنیتی نظارت کند و امنیت یهود را تضمین نماید. این با کمک رژیم‌های عربی و در رأس آن‌ها رژیم مصر امکان‌پذیر می‌شود. ایفای چنین نقشی خیانت است؛ زیرا بر پایهٔ مصلحت امت نیست بلکه بر پایهٔ تبعیت از ارباب «امریکا» و اجرای نقشه‌های اوست.

مسئولیت و مکلفیت نسبت به غزه عقد کنفرانس‌ها و انتظار تصمیم‌های بین‌المللی نیست، بلکه به حرکت درآوردن ارتش‌های مسلمانان برای آزادسازی این سرزمین مبارک از ساحل تا نهر است؛ ارتش‌هایی که قادرند در ساعت روز رژیم یهود را درهم بشکنند. اما حکام بزرگ‌ترین مانع پیش حرکت این ارتش‌ها هستند، زیرا خائنان و وابسته به قراردادهای ذلت و محدودیت‌های نظامی‌اند (کمپ دیوید، وادی عرابه، اسلو و ابراهیم). از این‌رو کار واقعی برای آزادی فلسطین با ریشه‌کنی این نظام‌ها و برپایی خلافت راشده بر منهج نبوت آغاز می‌شود؛ خلافتی که ارتش‌ها را به حرکت وادارد، آنان را به سوی انجام تکالیف شرعی‌شان هدایت کند و جهاد را برای آزادسازی سرزمین مبارک و وحدت امت پیشه سازد.

ای سربازان کنانه! شما سپاهیان امریکا و ابزار اجرای طرح‌هایش نیستید! شما بخشی از امت رسول‌الله صلی الله علیه وسلم هستید که شرعاً مکلف به یاری مستضعفان و بلند کردن کلمة الله است. آنچه در شرم‌الشیخ در برابر چشم و حفاظت شما رخ داد، حمایت از غزه نبود؛ بلکه تثبیت محاصرهٔ آن و تحکیم نفوذ دشمن بر سرنوشت آن و اعطای امتیازاتی به یهود است که علی‌رغم همهٔ آنچه بر غزه و مردمش روا داشته‌اند، نتوانسته‌اند به‌دست آورند. پاسخ شرعی واجب، رد چنین کنفرانس‌هایی، افشای اهداف آن‌ها و حرکت در مسیر آزادسازی واقعی است؛ نه در مسیر چنین صلح دروغین.

﴿وَمَا لَكُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ﴾ [النساء: 75]

ترجمه: ‏چرا بايد در راه الله و (نجات) مردان و زنان و كودكان درمانده و بيچاره‌ای نجنگيد؟!

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایۀ مصر

شمارۀ صدور: 1447 / 18

22 ربیع الثانی سال 1447ه.ق.

 14 اکتوبر سال 2025م.

مترجم: محمد مزمل