(ترجمه)

هر صبح خبرهای غم‌انگیز ما را از خواب می‌پراند. کودکان در غزه خوابیده‌اند، بی‌آنکه بدانند فردا زنده‌اند یا نه. مادرانی که فرزندان‌شان را با دستان لرزان از زیر آوار بیرون می‌کشند... پدرانی که دیگر جانی برای گریه ندارند.

رژیم یهود، با بی‌رحمی آتش بر خانه‌های بی‌دفاع ریخت. عید فطر را به عزا تبدیل کرد، پیش از آن ماه رمضان را با خون رنگین ساخت. قلب‌ها در غزه می‌تپد؛ اما با هر ضربه‌ی بمب، ناله‌اش به آسمان می‌رسد… و زمین در سکوت‌مان شرمنده است.

دیروز، درعا را زدند، پیکرهایی بی‌جان بر خاک افتادند، حماه و دمشق لرزیدند، اما حکام، همان‌هایی که خود را "رهبر" می‌نامند، بی‌حرکت ماندند. بی‌تفاوت، بی‌احساس، بی‌غیرت…! ماه قبل جنوب لبنان را کوبیدند. سال قبل یمن را و هر روز در فلسطین، خانه‌ای خراب، مادری داغ‌دار، طفلی بی‌پناه…! همه این‌ها، در سایه حمایت آمریکا و خیانت حاکمانی که به شما پشت کرده‌اند. بگویید ای مسلمانان! هنوز باور نکرده‌اید که آنان از ما نیستند؟ هنوز درنیافته‌اید که اشک کودکان‌تان، نتیجه‌ی حاکمیت بی‌عدالتی و فراموشی اسلام است؟

خلافتِ ما رفت… و با آن، عزت و امنیت‌مان. دیگر کسی نیست که از ناموس‌مان، از خاک‌مان، از جان‌مان دفاع کند. دشمنان بی‌هیچ هراسی، در روز روشن خون می‌ریزند… چرا که حاکمان ما دل‌باخته‌ی تخت‌هایشان‌اند، نه دل‌سوز امت.

اما امید هنوز زنده است... ما بی‌کس نیستیم. ما بی‌نیرو نیستیم. ما بی‌راه نیستیم. تنها باید به آنچه از دست دادیم، بازگردیم؛ به خلافتی که پناه بود، سَر بود، سایه‌بان بود.

حزب‌التحریر، این ندا را هر روز به گوش‌تان می‌رساند. صدایش صدای درد است، صدای بیداری، صدای بازگشت؛ بیایید صدای او را لبیک گویید تا دوباره برخیزیم، دوباره باشیم، دوباره سربلند شویم.

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ﴾ [محمد: 7]

ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده‏اید اگر (دین و رسول) الله را یاری کنید، الله نیز شمارا یاری می‏کند و گام‌های تان را استوار می‏گرداند.

 دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر