(ترجمه)

از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«ما من مسلم يغرس غرسا أو يزرع زرعا فيأكل منه طير أو إنسان أو بهيمة، إلا كان له به صدقة»

ترجمه: هرگاه مسلمانی نهالی بکارد یا محصولی کشت کند و پرنده یا انسان و یا چهارپایی از آن بخورد این کار برای (صاحب محصول) صدقه محسوب می‌شود.

هنگامی‌که یک مسلمان بخاطر خوشنودی الله سبحانه وتعالی عمل نیکی انجام می‌دهد که ثمرۀ آن را در دنیا و آخرت برچیند، قلبش سرشار از شور و اشتیاق می‌شود؛ آن‌گاه برای وی احساس آرامش و اطمینان دست می‌دهد و به سخن گفتن دربارۀ این کار خیر و این آرامش شروع می‌کند تا دیگران نیز به انجام آن تشویق شوند و آنان نیز چیزی را که او چشیده است را بچشند. روحیۀ انسان‌ها این‌گونه پرورش و تعالی می‌یابد و با این کار واقعیت زندگی را احساس خواهیم کرد. انسان با اعطاء و بخشش آرامش می‌یابد؛ نه با گرفتن. با بخشش و دراز کردن دست یاری رضایت و آرامش حاصل می‌شود و بخل و خودخواهی باعث افسردگی و خستگی روانی خواهد شد.

مفاهیم معکوس شده و افکار تغییر کرده است؛ انسان به سوی هوی و هوس و غرایزی بازگشته که هیچ حد و مرزی ندارد. انسان به جاهلیتِ کشمکش بر سر منفعت‌طلبی و مال‌اندوزی، به جاهلیت ابولهب و ابوجهل و به جنگل درندگی بازگشته است تا بی‌خردی و حماقت ارزشمند شود و آوای  غرایز حیوانی از نوای آگاهی و ادراک بلندتر شود. خوبی‌ها و بدی‌ها دیگر محاسبه نمی‌شود. ترازوی آخرت دیگر مقیاس اعمال نیست و صدقه هیچ ارزشی ندارد. به غیر از کسانی‌که الله سبحانه وتعالی بر آنان رحم نموده است. وضعیت تمام انسان‌ها این‌گونه است.

پس کجایی ای خلیفۀ مسلمانان تا عدالت را بازگردانی و مفاهیم اسلام را دوباره زنده کنی؟ کجایی ای عمر بن عبدالعزیز تا به والیان خود بگویی: بر فراز کوه‌ها گندم بپاشید تا نگویند پرنده‌ای در سرزمین اسلام گرسنه است...؟

پروردگارا! خلافت راشده بر منهج نبوت را زودتر بیاور که توسط آن آشفتگی مسلمانان برطرف شده و مصیبت‌ها از آنان دفع می‌شود! پروردگارا! به نور وجه کریمت زمین را منور بفرما! اللهم آمین آمین!

مترجم: حسن سلحشور