(ترجمه)

‏الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿إِنَّ الَّذِينَ يُحَادُّونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُوْلَئِكَ فِي الأَذَلِّينَ (۲۰) كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ﴾ [اجادله: 20 و 21]

ترجمه: ‏مسلّماً كساني كه با الله و پيامبرش دشمني مي‌كنند، از زمره پست‌ترين و خوارترين (مردمان) خواهند بود. الله چنين مقدر كرده است كه من و پيامبرانم قطعاً پيروز مي‌گرديم. بي‌گمان الله نيرومند چيره است.‏‏

امام إبن کثیر رحمه الله در مورد این آیت مبارکه گفته است: «دشمنان و مخالفان مذکور در آیه، کسانی اند که در تضاد با شریعت قرار داشته و با حق مخالفت می‌کنند. به عبارت دیگر، آنان در یک وادی هستند و شریعت و هدایت در وادی دیگر.»

امام الماوردی رحمه الله چنین گفته است: «در مورد این‌که دشمنان مذکور در آیت مبارکه چه کسانی اند، سه دیدگاه وجود دارد: اولی؛ یعنی کسی‌که با الله و رسولش می‌جنگند، دومی؛ یعنی کسی‌که با الله و رسولش مخالفت می‌کند و دیدگاه سومی؛ یعنی کسی‌که با الله و رسولش دشمنی ورزد. بدون شک که این دیدگاه سگانه، تمام اصناف دشمنان و مخالفان را اعمّ از کفار، متکبران، عاصیان و مخالفان ظاهر و پنهان را در برگرفته است. این بیان ازلی قرآنی است که در باره بندگان الله سبحانه وتعالی در تمام عصرها و مکان‌ها صدق می‌کند و هر قدر که این دشمنان نیرومند، قلدر و تبهکار شوند و هر قدر شأن و مقام شان در روی زمین بالا رود، در نهایت الله سبحانه وتعالی آن ذاتی که قوی و شکست‌ناپذیر است، آنان را خوار و ذلیل می‌گرداند و مکر و نیرنگ شان را در تباهی و هلاکت قرار می‌دهد‌. اما الله سبحانه وتعالی قبل از این‌که بندگان متمرد و سرکش خود را هلاک سازد، بسوی شان پیامبران و رسولان را می‌‌فرستد تا آنان را مکرراً بیم و إنذار دهند و وقتی پیامبران از صلاح و هدایت شان ناامید شوند و دشمنان بر اوامر الله سبحانه وتعالی و هشدارهای پیامبران تمرد ورزند؛ آنجاست که الله سبحانه وتعالی قضاء حتمی و عذابی را که از کفار  برگشت‌ناپذیر است، نازل می‌کند و آنان را خوار و حقیر ساخته و در زمرۀ پست‌ترین مردم قرار می‌دهد و این را در این قسمت از قول الله سبحانه وتعالی یافته می‌توانیم:

﴿كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ﴾ [جادله: 21]

ترجمه:  الله چنين مقدر كرده است كه من و پيامبرانم قطعاً پيروز مي‌گرديم. بي‌گمان الله نيرومند چيره است.‏‏

اما زمان پیامبران گذشته و سلسلۀ رسالت با مبعوث شدن حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم به پایان رسیده است و ایشان نیز دار فانی را وداع گفته و در میان ما نیستند. بعد از ایشان، بار رسالت بر دوش ما گذاشته شده تا در مقام انبیاء علیهم السلام کار تبلیغ و إنذار را به پیش ببریم و دعوت را از طریق جهاد فی سبیل الله در سرتاسر جهان حمل کنیم؛ پس هرکس که ایمان بیاورد، در امن و امان است و هرکس منحرف شود و بر مخالفت خود با الله و رسولش اصرار و پافشاری کند، با وی همواره می‌جنگیم تا به وعده الله سبحانه وتعالی یعنی جنت یا نصرت و پیروزی برسیم. ما امروز مشاهده می‌کنیم که تمام جهان به مخالفت الله و رسولش برخواسته اند، و این مخالفت جهان با الله و رسولش و با مؤمنان سابقه ندارد، همه علیه اسلام و اهل آن اتفاق کرده اند و تمام تجهیزات و ارتش‌های سواره و پیاده خود را علیه ما بوسیله نظامیان و قوانین بشری خود بکار گرفته اند، فساد را با تمام انواع آن در میان ما به راه انداخته اند و فحشای را که هیچ کس از میان جهانیان در انجام آن از آنان سبقت نگرفته است، در میان ما منتشر ساخته و فضاهای ما را با افکار فاسد و اخلاق سیئه ملوث ساخته اند، تمام عرصه‌های زندگی مسلمانان را تخریب کرده اند که وضعیت موجود، مجالی را برای بیان آنها باقی نمی‌گذارد!

الله سبحانه وتعالی برای رهروان رسول الله صلی الله علیه فرض گشتانده است تا جلوی این فساد را بگیرند و نگذارند که زمین فاسد گردد و مسئولیت إزاله و نابودی فساد را تنها بردوش این امت گذاشته است، نه سایر امت‌ها؛ چنانکه فرموده است:

﴿كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ﴾ [آل عمران: 110]

ترجمه: شما (ای مؤمنان) بهترین امتی هستید که به سود مردم آفریده شده اید (مادام که) امر به معروف و نهی از منکر می­نمائید و به الله ایمان دارید.

الله سبحانه وتعالی اولین شرط از شروط مبارزه علیه فساد را بیزاری جستن از این مخالفان و قطع محبت شان از دل مؤمنان قرار داده تا این آمادگی باشد برای زد و خورد و جهاد با آنان و این در این قول الله سبحانه وتعالی نهفته است:

﴿لَا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ﴾ [مجادله: 22]

ترجمه: مردماني را نخواهي يافت كه به الله و روز قيامت ايمان داشته باشند، ولي كساني را به دوستي بگيرند كه با الله و پيامبرش دشمني ورزيده باشند.

• در تاریخ ثبت نگشته که پسری پدرش را کشته باشد و  در حیاتش به جنت بشارت داده شده باشد؛ مگر أبوعبیده عامر بن عبدالله بن الجراح که پدرش را در روز بدر به قتل رساند. از همین سبب است که عمر بن خطاب رضی الله عنه وقتی امر شورا را دربارۀ آن شش تن مختص نمود، گفت: «اگر أبوعبیده زنده می‌بود، وی را جانشین خود قرار می‌دادم.»
• تاریخ هرگز ثبت نکرده که پدری در نبرد رویاروی میان حق و باطل، قصد کشتن پسرش را نماید؛ آنطور که دربارۀ با إیمان‌دارترین مردم ثبت کرده است، یعنی حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه آنگاه که خواست تا پسرش عبدالرحمن را در روز بدر بکشد.
• تاریخ هرگز ثبت نکرده که کسی برادر خود را وقتی در صفوف دشمنان الله سبحانه وتعالی و رسولش می‌بیند، بکشد؛ مگر برای مصعب بن عمیر رضی الله عنه، آنگاه که برادر خود عبید بن عمیر را در غزوه بدر کشت.
• در نبرد بدر، حضرت عمر رضی الله عنه یکی از اقارب خود را کشت و حضرات حمزه، علی و عبیده بن الحارث رضی الله عنهم کاکازاده‌های خود یعنی عتبه، شیبه و ولید بن عتبه را کشتند.

إمام ابن کثیر رحمه الله گفته است: «از قبیل همین شهکاری‌ها، یکی هنگامی است که رسول الله صلی الله علیه وسلم دربارۀ اسیران بدر مشوره می‌خواستند، حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه نظر داد که باید از آنان فدیه گرفته شود، این فدیه، سبب نیرومندی مسلمانان خواهد شد و آنان کاکازاده‌ها و قوم ما هستند و شاید الله سبحانه وتعالی آنان را هدایت کند. حضرت عمر رضی الله عنه گفت: من موافق به این نظر نیستم، آیا اجازه می‌دهید برایم تا فلانی را -یکی از اقارب عمر- بکشم و علی را از نسبت به عقیل و فلان را نسبت به فلان قبیله اجازه ‌می‌دهید تا الله سبحانه وتعالی ببیند که در قلوب ما نسبت به مشرکان هیچ نرمی و دلسوزی وجود ندارد؟

این چنین است دوستی و دشمنی بخاطر الله و این‌گونه، آنان حزب الله، اهل الله و برگزیدگان الله بودند. این‌چنین، باید در میان مسلمانان قومی باشند که بخاطر الله دوستی و دشمنی کنند و به شکل بایسته و شایسته به الله سبحانه وتعالی ایمان داشته باشند و در دل‌های شان ذرۀ محبتی نسبت به دشمنان و مخالفان الله سبحانه وتعالی یافته نشود؛ هرچند که مخالفان نزدیک‌ترین اقارب شان باشند.

إمام ابن کثیر رحمه الله دربارۀ این قسمت از قول الله سبحانه وتعالی:

﴿رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ﴾ [مجادله: 22]

ترجمه: الله از آنان خوشنود و ايشان هم از الله خوشنودند.

گفته است: «در این آیت رمزی نهفته است، وقتی این مؤمنان بخاطر الله سبحانه وتعالی بر اقارب و اقوام خود خشم و غضب کردند؛ در عوض الله سبحانه وتعالی رضایت خود را نصیب شان کرد و آنان را با بخشیدن ناز و نعمت‌های دائمی در بهشت و با بخشیدن کامیابی بزرگ از خود راضی گشتاند. اینان در حقیقت حزب الله سبحانه وتعالی هستند، یعنی بندگان الله و اهل کرم وی و این تقدیر و تکریمی است به فلاح، سعادت و نصرت شان در دنیا و آخرت. اما در مقابل حزب الله سبحانه وتعالی، همان دشمنان و مخالفان وی هستند که الله سبحانه وتعالی به ما بیان داشته است، یعنی حزب شیطان، آنجا که فرموده است:

﴿اَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُونَ﴾‏ [مجادله: 19]

ترجمه: هان! قطعاً حزب شیطان زيانكار و زيانبارند.

در این شکی نیست که حکام امروزی ما با رهروان شان از حزب شیطان هستند؛ زیرا آنان وکلاء شیطان را در روی زمین به دوستی می‌گیرند؛ یعنی امریکا و دولت‌های غربی، روسیه و چین و دولت‌های شرقی و با آنان هر نوع دوستی می‌کنند! جای نگرانی دارد که مبادا ذلت و خواری که به این حکام و رهروان شان می‌رسد؛ هم‌چنین دامنگیر کسانی شود که در برابر اینان سکوت کرده و به حکم بغیرماأنزل الله راضی گشته اند. حزب الله سبحانه وتعالی و رهروان آنان مستحق وعدۀ الله سبحانه وتعالی از غلبه و کامیابی هستند؛ زیرا آنان پاک‌دل بوده و از ایمان نیکی برخوردار اند و به دین الله سبحانه وتعالی پایبندی داشته و در عین زمان، بخاطر الله سبحانه وتعالی دوستی می‌کنند و بخاطر وی دشنی می‌کنند و مخالفان الله و رسولش را به دوستی نمی‌گیرند، رسول الله صلی الله علیه وسلم درباره ایشان چنین فرموده اند:

«اللَّهُمَّ، لَاتَجعَل لِفَاجِرٍ وَ لَا لِفَاسِقٍ عِندِی یَدًا وَ لَانِعمَةً، فَإنِّی وَجَدتُ فِیمَا أوحَیتَهُ إلَیَّ:‏ لَا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ» [مجادله: 22]

ترجمه: پروردگارا! برای هیچ فاسق و فاجری نزدم بالادستی و منتی قرار نده و  نگذار  که ممنون‌گذار و مدیون شان باشیم، زیرا من در آنچه بسویم وحی کرده‌ای، چنین یافته ام: مردماني را نخواهي يافت كه به الله و روز قيامت ايمان داشته باشند، ولي كساني را به دوستي بگيرند كه با الله و پيامبرش دشمني ورزيده باشند.

سفیان گفته است: «گفته شده که این آیت دربارۀ کسانی نازل شده که با حکام معاشرت دارند.» و در این پیامی است برای همۀ مسلمانان، به ویژه برای علمای که با حکام معاشرت دارند و آن این‌که، همین الآن با سرعت حکام و پادشاهان را ترک کنند و با کسانی‌که برای إصلاح اوضاع خراب مسلمانان با إقامه خلافت راشده ثانی بر منهج نبوت کار می‌کنند، همراه شوند تا بزودی و به خواست الله سبحانه وتعالی بین پیروان حزب الله سبحانه وتعالی و پیروان حزب شیطان جدایی افکنده شود و از یکدیگر تفکیک شوند.

برگرفته از شماره 468 جریده الرایه

نویسنده: الشیخ عصام عمیره- بیت المقدس

مترجم: محمد مزمل