(ترجمه)

سوال:

العربیه نت به تاریخ ۱۳/۸/۲۰۲۴  با انتشار خبری نوشت: «دولت طالبان امروز سه‌شنبه نیروهای پاکستانی را به کشتن سه غیرنظامی که یک زن و دو کودک بودند، در درگیری‌های مرزی بین دو کشور متهم کرد. یکی از مسئولین مرزی پاکستان در مرز  تورخم گفت که سه سرباز پاکستانی در این درگیری مجروح شدند.» پیش از آن؛ «صندوق بین‌المللی پول روز جمعه با دولت پاکستان توافق‌نامه‌ای برای کمک مالی به ارزش هفت میلیارد دالر در طول سه سال امضا کرد.» (منبع: اسکای نیوز عربی، ۱۳جولای۲۰۲۴) پرسش اینست که پشت پردۀ این درگیری‌ها چه مسائلی قرار دارد؛ به ویژه با توجه به این‌که در گذشته نیز چنین درگیری‌هایی رخ داده بود؟

سوال دیگر اینست که آیا میان کمک‌های صندوق پول، که امریکا بالای آن تسلط دارد و مشغول نمودن پاکستان به جنگ با افغانستان به هدف این‌که هند فرصت داشته باشد، برای تحقق اهداف امریکا، چین را در تنگناه قرار دهد، ارتباطی وجود دارد؟ و یا اسباب دیگری پشت این درگیری‌هاست؟

جواب:  برای جواب به سوال‌های فوق، به بررسی موارد زیر می‌پردازیم:

۱. در جواب به سوال تاریخی 28 جون 2023م پیرامون مرزهای استعماری میان پاکستان و افغانستان گفته بودیم: «در سال 1893م هنری مارتیمر دیورند وزیر خارجۀ وقت انگلیس و امیر عبدالرحمن خان پادشاه افغانستان توافق‌نامه‌ای را امضا نمودند که بر اساس آن، مرز موسوم به "خط دیورند" به طول 2640 کیلومتر میان افغانستان و پاکستان، که از شمال شرق تا جنوب غرب افغانستان ادامه دارد، به وجود آمد. این مرز به عنوان مرز رسمی میان پاکستان و افغانستان شناخته شد و قبایل پشتون را به دو بخش در دو سوی مرز تقسیم نمود. جهت معلومات باید گفت که ساکنین مناطق مرزی میان دو طرف را اکثراً پشتون‌ها تشکیل می‌دهند و پشتون‌ها اکثریت نفوس افغانستان را نیز تشکیل می‌دهند؛ چنان‌چه حدود 40% از اتباع این سرزمین، پشتون‌هاستند و تمام حکام آن در طول دو قرن، پشتون بوده اند. در پاکستان پشتون‌ها پس از پنجاب‌ها بیش‌ترین نفوس را دارند.

در هر صورت، افغانستان خط مرزی مذکور را به رسمیت نشناخته، مخصوصاً با توجه به این‌که انگلیس در زمان ترسیم خط دیورند در 12 نومبر 1893، ساختار جیوسیاسی، نژادی و قبیلوی منطقه را در نظر نگرفته و ترسیم آن به گونۀ خودخواسته و با درنظر داشت منافع استعمارگرایانۀ انگلیس صورت گرفته است. انگلیس‌ها مانند بسیاری از قدرت‌های پیش از خود تلاش نمودند بالای مناطق مرزی مذکور مسلط شوند؛ مناطقی‌که قبایل سرکش آن بر فراز کوه‌ها رفته و هرگز تسلیم تلاش‌های توسعه‌طلبانۀ فارس و حکام هند نشدند.

انگلیس در زمان تجاوز‌ش به افغانستان، شکست نظامی شرم‌آوری را میان سال‌های 1839 تا 1842م در این سرزمین متحمل گردید. سپس در سال 1878م، یک‌بار دیگر به افغانستان تجاوز نمود؛ اما دو سال بعد نیروهایش را از آن‌جا بیرون کشید. لیکن نفوذ انگلیس توسط حکام افغانستان که در سال 1879م توافق‌نامۀ گندمگ را امضا نموده بودند. هم‌چنان در افغانستان باقی ماند و بر اساس توافق‌نامۀ مذکور، افغانستان مناطق وسیعی از خاک خود را به نفع انگلیس‌های استعمارگر، که بر شبه جزیرۀ هند اسلامی حکومت می‌نمودند، از دست داد. پس از آن که امریکا بر اساس توافق‌نامۀ دوحه در ماه آگست 2021م از افغانستان بیرون رفت و گروه طالبان قدرت را در کابل در دست گرفتند، با صدای رسا و به گونۀ علنی با اقدامات مرزی پاکستان مخالفت نمودند و به این ترتیب، فعالیت‌های تحریک‌آمیز مرزی میان دو طرف در دو سوی مرز موجود، بالا گرفت. پاکستان هر از گاهی با اعمال فشار بالای مهاجران افغان و خانواده‌های پشتونی که قبلاً با سهولت در مرز رفت و آمد داشتند و هیچ کسی مانع آنان نمی‌شد، به تنش‌ها دامن می‌زد و این تنش‌ها گاهی همراه با درگیری‌هایی برای باز نمودن مرز و عبور و مرور کالاها و مردم بود که در مواردی منجر به کشته‌ و زخمی شدن شماری نیز می‌گردید.» (پایان نقل قول از پاسخ قبلی)

2. این خط مرزی (خط دیورند) باعث شد که درگیری بین دو کشور در زمان‌های دشواری که افغانستان پس از هجوم قدرت‌های بزرگ بر آن، اعم از اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۷۹ و اشغال آمریکا در سال ۲۰۰۱ م تجربه کرد، فروکش کند؛ اما در حال حاضر دوباره بر اساس سیاست آمریکا پس از خروج تحقیرآمیزش از افغانستان در سال ۲۰۲۱م دوباره بالا گرفته است. باید توجه داشت که عبور و مرور از این مرزها در زمان اشغال شوروی از افغانستان بسیار آسان و ساده بود و این واقعیت، عبور مجاهدینی را که در پاکستان آموزش می‌دیدند، برای مبارزه با شوروی در افغانستان تسهیل می‌کرد، و این عبور و مرور آسان از مرزها، ادامه وضعیت دموگرافیکی است که در روابط بین خانواده‌های پشتون را در دو سوی مرز خود تحمیل می‌کرد. از سوی دیگر، این با سیاست آمریکا که ضد حضور شوروی در افغانستان بود همخوانی داشت؛ اما پس از اشغال افغانستان توسط امریکا، سیاست آمریکا تغییر کرد و از پاکستان خواست تا مرزها را سختگیرانه کنترل کند و جلوی مجاهدین مخالف اشغالش را از عبور از مرز بگیرد. بنابراین ارتش پاکستان در آن مناطق مرزی در داخل پاکستان جنگ شدیدی را آغاز کرد.

3. در ماه می ۲۰۱۸م، پاکستان مناطق قبیله‌ای مرزی مجاور افغانستان را به ایالت خیبر پختونخوا ضمیمه کرد و بدین وسیله دوره‌ای از عدم وضوح و عدم تابعیت آن مناطق به قوانین و پولیس و دادگاه‌های پاکستانی پایان داد. در حالی‌که پاکستان مسئله مرزی بین خود و افغانستان را حل شده می‌داند، «نخست‌وزیر موقت پاکستان، انور الحق کاکر، اخیراً در مصاحبه‌ای با شبکه طلوع نیوز افغانستان تأیید کرد که «خط دیورند مرز رسمی بین‌المللی بین پاکستان و افغانستان است. مسئله مرز با افغانستان برای ما و همه کشورهای جهان تمام شده است.» (منبع: الجزیره نت، ۱۴/مارچ۲۰۲۴) اما تمامی دولت‌های افغانستان در طول تاریخ بدون توجه به وابستگی‌های سیاسی و فکری خود هم‌چنان از به رسمیت شناختن خط دیورند به عنوان مرز رسمی بین‌المللی بین دو کشور خودداری کرده‌اند. آخرین اظهار نظر در این زمینه مطابق منبع قبلی خود از زبان ملا نورالله نوری، وزیر سرحدات و قبایل دولت طالبان، آمده است که گفت: «هیچ مرز رسمی بین افغانستان و پاکستان وجود ندارد.» درگیری‌ها بین دو کشور بر روی طول این مرز که بیش از ۲۶۰۰ کیلومتر است شدت یافته.

در پاسخ به پرسش  قبلی در ۲۸جون۲۰۲۳ گفتیم: «سپس پاکستان فشارهایش را افزایش داده و برای نخستین بار در تاریخ این مرز، داشتن ویزا را برای ورود به پاکستان بالای افغان‌ها الزامی نمود. اقدام پاکستان برای ساخت مانع مرزی به ارتفاع 3 متر در حدود صدها کیلومتر و با هزینه ملیون‌ها دالر نیز تنش‌ها را تشدید نمود. مانع مرزی مذکور به بهانۀ کنترول جریان کالاهای صادراتی و وارداتی و عبور و مرور افراد و جلوگیری از ورود "تروریستان" بنا گردید. به این ترتیب، مانع مرزی یاد شده یکی از اسبابی بود که باعث تنش‌ها و درگیری‌ها در منطقۀ مرزی میان این دو سرزمین گردید. سپس حکومت طالبان از ادامۀ نصب مانع مرزی توسط پاکستان در فاصلۀ حدود 270 کیلومتر ممانعت نمودند و این در حالی است که حدود 90% کار مانع مرزی مذکور تمام شده بود. حکومت اشرف غنی پیش از آن که سقوط کند، با نصب این مانع مرزی موافقت نموده بود؛ اما اینک هرگاه نیروهای پاکستانی تلاش نمودند مانع مرزی را نصب نمایند، با ممانعت حکومت طالبان مواجه گردیده اند و این امر منجر به درگیری‌هایی میان نیروهای دو طرف مرز گردیده که در مواردی شماری کشته و زخمی نیز در دو طرف به جا گذاشته است... بنابراین ،مسائل بین دو کشور پیچیده شد؛ به ویژه زمانی‌که پاکستان حکومت طالبان را متهم کرد که از حمله طالبان پاکستانی به ارتش پاکستان جلوگیری نمی‌نماید؛ سپس پاکستان به اهدافی در داخل افغانستان حمله کرد و ادعا نمود که به جنگجویان گروه طالبان پاکستانی حمله نموده است.»  (پایان نقل قول)

4. بدین ترتیب، درگیری‌ها و منازعات بین ارتش پاکستان و نیروهای طالبان به واقعیتی جدید در روابط بین دو کشور تبدیل شده است. این درگیری‌ها و منازعات به دلیل مسائل مرزی و هم‌چنین حملات بین "طالبان پاکستانی" و ارتش پاکستان تشدید یافته است. «در سال گذشته، تعداد تلفات به بالاترین سطح خود در شش سال اخیر رسید؛ طوری‌که طبق گزارش مرکز تحقیقات و مطالعات امنیتی که در اسلام‌آباد مستقر است، بیش از ۱۵۰۰ غیرنظامیان، نیروهای امنیتی و جنگجویان کشته شدند.» (منبع: الجزیره نت، ۱۷ جولای ۲۰۲۴) با اتهاماتی‌که ارتش پاکستان به افغانستان در مورد پناه دادن به طالبان پاکستان وارد می‌کند، اسلام‌آباد به افزایش فشار بر افغانستان ادامه می‌دهد: «قاری یوسف احمدی، سخنگوی کمیته طالبان برای کمک به عودت‌کنندگان و اسکان مجدد آن‌ها در مناطق اصلی‌شان گفت: «دو کشور همسایه؛ پاکستان و ایران از آغاز سال ۲۰۲۴ بیش از ۴۰۰ هزار پناهنده را به اجبار اخراج کرده‌اند و پاکستان مسئول ۷۵ درصد از عملیات اخراج بوده است. (منبع: الحره، ۱۱جون ۲۰۲۴)

5. با این همه مشخص می‌شود که دولت پاکستان، که وفادار به آمریکاست، به ایجاد فشار و تحریک بر حرکت طالبان در افغانستان می‌پردازد. این دولت از عبور و مرور آزادانه افغان‌ها در مرزها جلوگیری می‌کند و از آن‌ها می‌خواهد برای دیدار با اقوام‌شان در آن سوی مرزها ویزا بگیرند، دیوار مرزی احداث می‌کند و آن را به‌عنوان یک واقعیت تثبیت می‌کند، حتی مرزها را به سمت داخل افغانستان جابجا می‌کند و به پناهندگان افغان که تعداد آن‌ها بیش از دو میلیون نفر است، فشار می‌آورد؛ پناهندگانی‌که حدود ۶۰۰ هزار تن آنان با خروج آمریکا در سال ۲۰۲۱م از افغانستان فرار کرده‌اند. (منبع: الحره، ۱نومبر ۲۰۲۳) و این افراد را به‌صورت دسته‌جمعی از پاکستان اخراج می‌کند. هم‌چنین در سال ۲۰۲۲ عبور هواپیماهای آمریکایی و اجرای حملات در داخل افغانستان را که طی آن ایمن الظواهری، رهبرالقاعده کشته شد، تسهیل کرد و سرویس‌های اطلاعاتی پاکستان در شهرهای مرزی افغانستان عملیات ترور علیه اعضای برجسته طالبان پاکستانی انجام می‌دهند.

6. تمام این اقدامات پاکستان در چارچوب سیاست آمریکا قرار دارد که به دنبال تنگ‌تر کردن عرصه بر حرکت طالبان در افغانستان است تا آن را به‌طور کامل تحت کنترل خود درآورد. هم‌چنین این اقدامات در راستای خواسته‌های واشنگتن برای وادار کردن ارتش پاکستان به جنگ داخلی و جنگ با افغانستان جهت تسهیل همراهی هند با آمریکا علیه چین است. افزون بر این، آمریکا تلاش می‌کند تا از بهره‌برداری چین از منابع معدنی افغانستان جلوگیری کند؛ چون دشمنی آشکار آمریکا با طالبان در افغانستان که بیش از دو دهه به طول انجامیده، امیدهای چین را برای بهره‌برداری از افغانستان پس از خروج آمریکا در سال ۲۰۲۱ افزایش داده است. نزاع مرزی بین پاکستان و افغانستان نیز مانع از تحقق آرزوهای چین می‌شود که میلیاردها دلار برای کریدور اقتصادی در پاکستان سرمایه‌گذاری کرده است.

این چارچوب کلی سیاست پاکستان در قبال افغانستان است و از آن مشخص می‌شود که آمریکا نیروی محرک اصلی این نزاع است. این چارچوب شامل ایجاد دشمنی، نزاع مسلحانه مرزی، افزایش تنش در همه زمینه‌ها و حملات هوایی پاکستان به داخل افغانستان می‌شود. «وزیر دفاع افغانستان اعلام کرد که جنگنده‌های نیروی هوایی پاکستان مناطقی پرتراکم در ولایات خوست و پکتیکا در مرز با پاکستان را هدف قرار دادند که به‌گفته وی منجر به کشته شدن کودکان و زنان بی‌گناه شد. ارتش پاکستان یا دولت در این خصوص اظهار نظری نکردند. این حملات پس از کشته شدن ۶ سرباز پاکستانی در حمله یک مهاجم به یک پست بازرسی نظامی در مناطق مرزی پاکستان و افغانستان صورت گرفت. حملات هوایی پس از کشته شدن ۷ نظامی در روز شنبه در یک حمله در شمال غربی پاکستان در منطقه وزیرستان شمالی نزدیک به مرز افغانستان صورت گرفت. (منبع: الشرق الأوسط، ۱۸/مارچ/۲۰۲۴)

7. این رابطه بحران‌زا بین دو کشور از سال ۲۰۲۱م در حال افزایش است؛ زیرا دلایل این بحران -که ریشه آمریکایی دارد- هم‌چنان پابرجاست و این روند افزایش بحران هم‌چنان ادامه دارد؛ چه پاکستان وام‌هایی از صندوق بین‌المللی پول دریافت کرده باشد یا نکرده باشد. اگرچه شرایط رسمی صندوق بین‌المللی پول و توافق‌نامه‌های وام شامل مسائل مربوط به پول ملی، نرخ ارز، تجارت، انرژی و مالیات است و به‌طور رسمی شامل روابط پاکستان با افغانستان نمی‌شود، اما نمی‌توان از این نکته غافل شد که سیاست‌های خبیث آمریکا، مشتریان خود را در دولت پاکستان با این وام‌های وعده‌داده‌شده به تحریک می‌آورد تا با شدت بیشتری در تحقق منافع آمریکا، از جمله افزایش تنش با افغانستان، تلاش کنند. پاکستان در تابستان ۲۰۲۳ وامی به ارزش ۳ میلیارد دالر از صندوق بین‌المللی پول که تحت سلطه آمریکاست دریافت کرد و وعده‌های بیشتری برای دریافت وام نیز دارد. «صندوق بین‌المللی پول، روز جمعه، توافق‌نامه‌ای با دولت پاکستان برای اجرای یک برنامه کمک مالی به ارزش ۷ میلیارد دالر طی سه سال امضا کرد.» (منبع: اسکای نیوز عربی، ۱۳جولای۲۰۲۴م) که این امر به انگیزه آن‌ها برای تحقق خواسته‌های آمریکا افزوده است.

8. به همین دلیل، در اظهارات دولت فعلی پاکستان که طرفدار آمریکاست، افزایش سطح تنش بین دو کشور مشاهده می‌شود. این امر در حادثه‌ای که در آن چند سرباز پاکستانی در اواسط ژوئیه ۲۰۲۴ کشته شدند، به‌وضوح نمایان است:

الف) وزیر دفاع پاکستان به بی‌بی‌سی گفت که پاکستان حملات خود را علیه افغانستان در چارچوب یک عملیات نظامی جدید با هدف مبارزه با تروریسم ادامه خواهد داد. (منبع: ... BBC English، ۲/۷/۲۰۲۴) طبق همان منبع «طالبان اظهار داشت که این بیانیه "غیرمسئولانه" است و به پاکستان هشدار داد که حملات فرامرزی پیامدهایی خواهد داشت».

ب) احضار سفیر: «وزارت امور خارجه پاکستان روز چهارشنبه معاون سفارت حکومت افغانستان را که تحت رهبری طالبان است، احضار کرد و از این گروه خواست تا علیه گروه‌های مسلح مستقر در افغانستان که اسلام‌آباد می‌گوید این هفته به یک پایگاه نظامی حمله کرده‌اند، اقدام کند.» (منبع: الجزیره نت، ۱۷جولای ۲۰۲۴)

ج) «پاکستان از دولت افغانستان خواست تا اقدامات "فوری و مؤثر" علیه عاملان حمله‌ای که منجر به کشته شدن ۸ سرباز در روز سه‌شنبه در درگیری با "تروریست‌ها" در منطقه خیبرپختونخوا شد، انجام دهد... این بیانیه اشاره کرد که این حمله توسط گروه "حافظ گل بهادر" وابسته به طالبان پاکستانی مستقر در افغانستان انجام شده و منجر به کشته شدن ۸ سرباز شده است.» (منبع: خبرگزاری آناتولی، ۱۷جولای ۲۰۲۴)

د) العربیه نت در ۱۳آگست ۲۰۲۴ با انتشار خبری نوشت: «دولت طالبان امروز سه‌شنبه نیروهای پاکستانی را به کشتن سه غیرنظامی که یک زن و دو کودک بودند، در درگیری‌های مرزی بین دو کشور متهم کرد... یک مقام مرزی پاکستان در تورخم گفت که سه سرباز پاکستانی در این درگیری مجروح شده اند.»

9. خلاصه این‌که: اختلافات مرزی و تنش‌ها در مورد مسئله پناهندگان افغان در پاکستان و هم‌چنین جریان مداوم اتهامات پاکستان به دولت افغانستان مبنی بر پناه دادن به جنگجویان طالبان پاکستان و این‌که حملات از افغانستان آغاز می‌شود، همگی سطح تنش بین دو طرف را افزایش می‌دهد و دلایل لازم برای منازعات و درگیری‌های مرزی و بمباران پاکستان در داخل شهرها و مناطق روستایی مرزی افغانستان را فراهم می‌کند. به احتمال زیاد، این روند از سال ۲۰۲۱ که دولت بایدن از افغانستان خارج شد، مسیر ثابتی به سمت تشدید پیش گرفته است و دلایل این تنش‌ها عمدتاً آمریکایی هستند؛ همان‌طور که ذکر نمودیم؛ آمریکا به دنبال افزایش این تنش‌ها برای دستیابی به اهداف خود در منطقه و با چین است. با این‌که شرایط صندوق بین‌المللی پول به‌طور رسمی این مسائل را شامل نمی‌شود؛ اما آمریکا این وام‌ها را به‌عنوان یک انگیزه برای مزدوران خود در دولت پاکستان در نظر می‌گیرد تا تنش‌ها و منازعات بین پاکستان و افغانستان را افزایش دهند. در شرایطی‌که رقابت شدید بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا جریان دارد و ترامپ، نامزد جمهوری‌خواهان، دولت بایدن را به‌خاطر خروج تحقیرآمیز از افغانستان در سال ۲۰۲۱ متهم می‌کند، دولت بایدن ممکن است پاکستان را به درگیری‌های شدیدتر با طالبان در افغانستان سوق دهد تا به آمریکایی‌ها بگوید که پاکستان به‌نیابت از آن‌ها با طالبان جنگیده است. به همین دلیل، اظهارات مزدوران آمریکا در پاکستان به وضوح نشان‌دهنده تشدید و تهدید است؛ به‌طوری‌که این منازعات پراکنده ممکن است به درگیری‌های مرزی تبدیل شوند؛ اما احتمالاً تبدیل به یک جنگ گسترده نخواهد شد، به‌ویژه این‌که طرف قوی‌تر (پاکستان) خواسته‌های مبنی بر به دست آوردن اراضی از افغانستان ندارد.

10. این وضعیت مسلمانان در غیاب دولت خلافت است که به تخریب مرزها بین مسلمانان و اتحاد سرزمین‌های‌شان زیر حاکمیت یک خلیفه واحد نیاز دارد. این وضعیت تا زمانی ادامه خواهد داشت که امت، به‌ویژه اهل قدرت، برای خشم به‌خاطر الله و امت خود بپا نخیزند و این حاکمان خائن را سرنگون نکنند؛ حاکمانی‌که هرگز خورشید غروب نمی‌کند؛ مگر این‌که آن‌ها توطئه‌ای علیه امت خود داشته باشند. هرگز خورشید طلوع نمی‌کند؛ مگر این‌که آن‌ها آن توطئه‌ها را برای خشنودی دشمنان الله، آمریکا و دیگران اجرا کنند. امور مسلمانان تنها با همان چیزی اصلاح می‌شود که اول آن اصلاح شد: حکومتی مبتنی بر آنچه الله جل جلاله نازل کرده است، در چارچوب خلافت واحد بر اساس منهج نبوت که کافران را پشت سر خود پراکنده می‌کند: ﴿فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ﴾ خلافتی‌که قانون اساسی آن اسلام است، از کتاب الله و سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم و آنچه از اجماع صحابه و قیاس شرعی به‌دست آمده است، نه قانون اساسی وضعی. چه قانون اساسی ۱۹۶۴ دوران محمد ظاهرشاه افغانستان که حکومتش در سال ۱۹۷۳ پایان یافت و طالبان در بیانیه وزیر عدلیۀ خویش در ۲۸/۹/۲۰۲۱ اعلام کردند که آن را می‌پذیرند. (منبع: الجزیره و آناتولی، ۲۸/۹/۲۰۲۱) یا قانون‌های اساسی وضعی دیگری که در سایر سرزمین‌های مسلمانان اجرا می‌شود، همگی برخلاف آن چیزی است که الله امر کرده است:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ﴾ [مائدة: ۴۹]

ترجمه: و این‌که در میان اهل کتاب طبق آنچه الله نازل کرده است، حکم کن و از هواهای نفسانی آن‌ها متابعت نکن و از آن‌ها بر حذر باش. مبادا تو را از بعضی احکامی که الله بر تو نازل کرده، دور نمایند. و اگر روگردان شدند و اعتنائی نکردند، پس بدان جز این نیست که الله می خواهد آن‌ها را به خاطر بعضی از گناهان‌شان مجازات کند.

افغانستان و پاکستان باید درک کنند که آن‌ها دو سرزمین اسلامی هستند که جنگ بین آن‌ها حرام است... آن‌ها باید روابط برادری اسلامی را بین خود تقویت کنند و هرگونه ارتباط با استعمارگران کافر، به‌ویژه آمریکا، را قطع کنند و به دعوت حزب‌التحریر که برای برپایی خلافت کار می‌کند، پاسخ دهند تا مسلمانان عزت یابند و کفار ذلیل شوند:

﴿وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ (4) بِنَصْرِ اللهِ يَنْصُرُ مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾ [روم: 4-5]

ترجمه: ودر آن روز مٶمنین خوشحال می‌شوند، بخاطر نصرت الله. او هرکه را بخواهد نصرت می‌دهد و او عزیزو مهربان است.

۲۲ صفر ۱۴۴۶هـ.ق

۲۷/۸/۲۰۲۴م.

 (ترجمه)

طوفان الاقصی و جنگ غزه یک زلزلۀ استراتژیک بی‌سابقه در عرصۀ استعماری که توسط غرب در جغرافیای اسلامی پس از سقوط خلافت عثمانی در اوایل دهه‌ی سوم قرن گذشته ساخته شده بود، محسوب می‌شود. طوفان الاقصی به نوعی اولین نبرد واقعی بود که فرزندان امت اسلامی علیه خطرناک‌ترین پایگاه استراتژیک استعمار غرب در قلب سرزمین‌های اسلامی، یعنی رژیم صهیونیستی، به راه انداختند. نقش این رژیم و این پایگاه، حفاظت از وضعیت استعماری غرب و تثبیت و تمرکز بر تجزیه و تفرقه‌ای است که دولت‌های ملی مستعمره به عنوان یک واقعیت تلخ برای جلوگیری از وحدت مسلمانان ایجاد کرده‌اند، سپس وضعیت کشمکش جانبی را با این رژیم حقیر، به منظور نابود کردن تلاش‌ها و پنهان ساختن قضیۀ سرنوشت‌ساز مسلمانان برای از سرگیری زندگی و حکم بما انزل الله ایجاد نموده و جهت تغییر و آزادسازی را از جانب استعمار غربی تحریف نموده است.

طوفان الاقصی یک زلزلۀ استراتژیک ویران‌گر بود که تمام افسانه‌های مربوط به قدرت نظامی رژیم صهیونیستی را نابود کرد؛ چنانچه در طی چند ساعت، صدها مجاهد پس از آنکه دیوار آهنین را شکستند و بخش نخبه‌ی ارتش اشغال‌گر را که مأمور تأمین امنیت اطراف غزه بود، درهم کوبیدند، با سلاح‌های کم و سبک شان به شهرک‌های نزدیک به نوار غزه نفوذ کردند و کنترل کامل شهرک‌ها را به دست گرفتند، ماشین‌آلات، زره‌پوش‌ها و تانک‌های اشغال‌گران را به آتش کشیدند و ده‌ها نفر از افسران، سربازان و ساکنان شهرک‌ها را اسیر کردند و مقدار زیادی از اطلاعات نظامی و جاسوسی مهم آن‌ها را به دست آوردند؛ درحالی‌که رژیم صهیونیستی در وضعیت وحشت‌زده، ضربۀ نزدیک فلج هم در حوزۀ نظامی و هم در حوزۀ سیاسی قرار گرفت.

این زلزلۀ استراتژیک پس‌منظر فرهنگی خود یعنی جنگ فرهنگی غرب را نمایان ساخت و نشان داد که جنگ غرب یک جنگ وجودی است. طبیعت فرهنگی این جنگ باعث شد که آن را جنگی برای کل غرب بدانند و آن را در اولویت‌های اصلی خود قرار دهند؛ به طوری‌که حتی جنگ روسیه و اوکراین با همه خطراتش به موضوعی حاشیه‌ای تبدیل شد. این امر به وضوح نشان داد که با وجود چالش‌های استراتژیک بزرگی که امریکا در مقابل چین و روسیه با آن‌ها مواجه است، با آن‌هم اسلام و سرزمین‌های آن دغدغه اصلی استراتژیک غرب است؛ زیرا اسلام منبع جایگزین فرهنگی و بزرگترین تهدید استراتژیک برای غرب محسوب می‌شود.

بنابراین، تمام غرب به رهبری امریکا برای دفاع از رژیم اسرائیل(پایگاه امریکا) و دفاع از  وضعیت استعماری موجود و نابود کردن مبارزۀ عقیدوی مهلکی که طوفان الاقصی ایجاد کرد، اقدام کردند. غرب حرکت استعماری خود را تحت بهانۀ دروغین "حق رژیم غاصب در دفاع از خود" پوشاند و حمایت نظامی، مالی و امنیتی غرب و بسیج کردن حمایت سیاسی بین‌المللی برای جنگ غرب و رژیم صهیونیستی علیه غزه انجام شد. امریکا تلاش کرد تا میدان جنگ را کنترل نموده و از گسترش آن جلوگیری نماید تا این زلزلۀ استراتژیک به یک فاجعه استراتژیک غربی و یک تحول عقیدوی هراس‌آور برای غرب تبدیل نشود. بناءً واشنگتن از اجیران، پیروان و وابسته‌گان خود خواست تا میدان جنگ را محاصره نموده و از هر حرکت مخالف منافع استعماری غرب جلوگیری کنند و از رژیم اسرائیل(پایگاه امریکا) در این جنگ علیه مردم غزه حمایت کنند.

لذا غرب با تمام نیروی سیاسی، نظامی، امنیتی، مالی و کینه‌توزی صلیبی خود برای تضمین عدم فروپاشی پایگاه استراتژیک استعماری خود( رژیم اسرائیل) و جلوگیری از وضعیت ایدولوژیک و خطر پیامدهای آن برای منطقه و جهان وارد عمل شد. این وحشی‌گری و بربریت بی‌سابقه بود که با آن غرب، گذشته‌ی جنگ‌های صلیبی خود را در وحشی‌گری و بربریت دوباره احیا کرد.

در حقیقت جنگ غزه، جنگ صلیبی است که در قرن حاضر به تعویق افتاده و غرب این جنگ را به عنوان پیامی به امت اسلامی ارائه کرد که وی در جایگزینی فرهنگ اسلامی برنامه دارد. نتیجۀ و محتوای این پیام این بود که قیمت آزادی از استعمار غربی همانا این جنایت‌ها و نسل‌کشی است. سپس امریکا و کشورهای غربی همراه آن، برای جنگ صلیبی خود تحت نام دفاع رژیم یهود از خودش برنامه‌ریزی کردند و با آماده ساختن تمام امکانات مادی برای تحقق نسل‌کشی و نابود کردن جنگ فرهنگی و پایان دادن به این نبرد در طی چند روز محدود نقشه کشیدند که این جنگ از چند هفته بیشتر نشود و طوری آماده شدند که به دشمنش در طی چند هفته ضربه و حیرت وارد کرده و آن را فلج کند. لذا زمان در این جنگ صلیبی برای نابودی غزه اولین دشمن به شمار می‌رود.

اما جریان جنگ غزه برخلاف پیش‌بینی‌های واشنگتن و غرب پیش رفت، مدت جنگ طولانی شد و هفته‌ها به ماه‌ها تبدیل شد و اکنون جنگ غزه وارد یازدهمین ماه خود شده است. با این جنگ، بحران استراتژیک و مرداب نظامی و خرابی اقتصادی به دلیل هزینه‌های جنگ و بار آن بر بودجۀ امریکا که از ابتدا به شدت فرسوده و ورشکسته بود، تشدید یافت.

با این جنگ شکاف داخلی امریکا و جریان‌های سیاسی متناقض آن و هم‌چنین سیاست خارجی امریکا که با تقسیمات سیاسی به چندین سیاست تبدیل شده است، به علاوه شرایط پرتنش و فشار انتخابات ریاست جمهوری انفجار کرد. هم‌چنان امریکا از بیرون شدن وضعیت از  تحت کنترل آن و درگیر شدن وی در این جنگ در حالی‌که در وضعیت بحرانی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی قرار دارد و اقتصاد آن را هدر می‌دهد، ترس دارد. به همین ترتیب بحران داخلی رژیم صهیونیستی نیز منفجر شد و حقارت و ضعف نظامی، امنیتی، سیاسی و اقتصادی آن آشکار شد؛ چنانچه در داخل سیاسی خود شکاف برداشت و انشعابات سیاستمداران و نظامیان آن در جریان جنگ، به ابزاری برای تخریب خودش تبدیل شد. با طولانی شدن جنگ غزه، بحران غرب و رژیم صهیونیستی(پایگاه امریکا) تشدید یافت و اختلافات میان حاکمان رژیم و دولت واشنگتن بر سر اهداف جنگ غزه که مبهم و غیرقابل تحقق است، شدت گرفت و جنگ غزه به دلیل پایداری عقیدتی بی‌مثال مجاهدین و مردم دلیرش به نقطۀ پایان نرسید.

بحران استراتژیک غرب و رژیم صهیونیستی(پایگاه آن) در جریان این جنگ بالا گرفت؛ در حالی‌که همه این وحشی‌گری و بربریت علیه یک قطعۀ کوچک زمین محاصره شده صورت گرفته که مساحت نوار غزه تقریباً 1.33 درصد از خاک فلسطین را تشکیل می‌دهد.  این وحشی‌گری علیه گروه عقیدتی مؤمن که از نظر مادی امکانات چندانی در برابر دشمن خود ندارند، صورت گرفته است.

این جنگ وحشیانه امریکا و غرب را از نظر فرهنگی، سیاسی و نظامی عریان و رسوا نموده و حقارت(رژیم پایگاه آن را) آشکار کرد. طولانی شدن این جنگ و استمرار وحشی‌گری و بربریت به یک معضل استراتژیک تبدیل شده که پیامدهای فاجعه‌باری برای موقف بین‌المللی امریکا و رهبری و فرهنگ آن دارد. خطرناک‌تر از آن، موج فرهنگی بزرگی است که به درون امریکا رخنه کرده و سرازیرشدن مردم در جاده‌ها و دانشگاه‌ها-پوهنتون‌های امریکا  ساختارهای فلسفی و فرهنگی امریکا را متزلزل کرده است.

امریکا و غرب در جریان این نسل‌کشی غزه از بحران رهبری و سقوط شدید آبرویش از لحاظ فرهنگی به شدت آسیب دیده‌اند(با صحنه‌های هولناک کشتارهای غزه؛ نوزادان، کودکان نارس، اطفال، زنان، سال‌مندان و بیماران و زخمی‌ها، بمباران خانه‌ها، مساجد، شفاخانه‌ها، مدارس و خیمه‌های پناهندگان، کشتار و شکنجه اسیران و دفن زنده‌ها) کشتارهایی‌که به سال نزدیک شده‌ و این جنایات با سلاح‌های غربی و حمایت نظامی غربی و پوشش سیاسی غرب انجام شده‌ است. این شرم فرهنگی غرب پیامدهای خطرناکی در منطقه‌ با شدت انفجار فرهنگی بالا گرفته و در حال افروختن آتش انقلاب شام و بازگشت آن به اوج خود است.

بنابراین، امریکا و غرب برای پنهان کردن وحشی‌گری و بربریت جنگ غزه و ادامه نسل‌کشی غزه به ترفندهای سیاسی پیچیده نیاز دارند. بنابراین، سیاست واشنگتن و شیوۀ آتش‌بس‌های مسموم و مذاکرات ماراتنی برای خرید زمان برای ادامه نسل‌کشی اتخاذ شد. همراه با آن تبلیغات رسانه‌ای گسترده و تحلیل‌های تکراری برای بزرگنمائی اختلافات بین واشنگتن و رژیم صهیونیستی به منظور تلاش امریکا برای دور کردن خود از نسل‌کشی غزه و نسبت دادن آن به رژیم صهیونیستی اقدام نمود.

واشنگتن از نظام سیسی، شیخ قطر و اردوغان برای مدیریت مذاکرات و ادامه آن استفاده کرد و مذاکرات مستقیم در دوحه و قطر و قاهره و هم‌چنین مذاکرات پشت پرده در انقره برای خرید زمان برای غرب و رژیم صهیونیستی بود تا شاید راهی برای خروج از بحران کشنده خود پیدا کنند. دورهای مختلف مذاکرات در قاهره و دوحه ادامه یافت و صحبت درباره آن‌ها نسل‌کشی غزه را پوشش داد.

بنابراین، رژیم‌های قاهره، قطر و انقره مسئول چرخش نسل‌کشی غزه از طریق مذاکرات آتش‌بس سمی امریکا هستند که هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد. صحنۀ سیاسی را با چنین مذاکراتی پر کردند تا توجه عموم را از دریاهای خون و تکه‌های بدن زیر آواره‌های غزه منحرف کنند.

آتش‌بس‌های سمی امریکا و مذاکرات بی‌نتیجۀ آن‌ سیاست امریکا در نسل‌کشی غزه و خرید زمان برای ادامه آن است. امریکا تمام تلاش‌ها برای توقف نسل‌کشی غزه را با استفاده از وتو در شورای امنیت بین‌المللی خود مانع شد. این موضوع مربوط به بخش سیاسی و تدبیرهای فریبکارانه مذاکرات آتش‌بس سمی امریکا است.

در بخش نظامی، تحرکات شیطانی ایران و پیروان و وابستگان آن در لبنان، عراق و یمن و نهایتاً نظام آخوندی تهران، برای جلوگیری از تحرک نیروها و پاسخ به دعوت‌های کمک نظامی به غزه، به منظور اجرای فریب تأمین و حمایت از مردم غزه و نشان دادن این‌که آن‌ها در وضعیت کامل سیاسی و نظامی و استراتژیک بی‌پناه و رها شده نیستند، انجام شد. این تحرکات نظامی فریبکارانه برای پوشاندن رسوایی و ضعف رژیم صهیونیستی و بازنمایی آن به عنوان جنگجویی که در چندین جبهه می‌جنگد می‌باشد؛ در حالی‌که وی در همین قطعه زمین غزه غرق شده و رسوایی نظامی آن به وضوح نمایان است.

نظام آخوندی تهران به‌طور معمول در خدمت شیطان بزرگ و پروژه‌های استعماری امریکا در منطقه (مانند کمک به امریکا در اشغال عراق و افغانستان، ایجاد بهانه برای استقرار نیروها و پایگاه‌های نظامی امریکا در منطقه، ایجاد تفرقه مذهبی بین مسلمانان) برعلاوۀ پیروان آن در لبنان، یمن و عراق است که خوش‌خدمتی امریکا را دارند.

بنابراین، نظام آخوندی تهران به مدیریت نسل‌کشی غزه از طریق جار و جنجال‌های میان‌خالی و تهدیدات بی‌پایان پرداخته است که هیچ‌گاه عملی نمی‌شود و اگر هم انجام شود، بر اساس سقف تقاضای منافع امریکا و زمان‌بندی واشنگتن، به نفع سیاست‌های استعماری امریکا در منطقه و امنیت رژیم صهیونیستی است.

اینست امریکای جنایت‌کار که اکنون در مقابله با اسلام و پیروانش با بحران استراتژیک و فرهنگی مواجه شده و دیگر راهی جز وحشی‌گری و بی‌رحمی به خود نمی‌بیند که غزه میدان آن است. رژیم‌های خائن که لکۀ ننگ هستند در مصر، قطر، ترکیه، ایران و همراهان و وابستگان آن‌ها در لبنان، یمن و عراق ابزارهای آن در پیاده‌سازی وحشی‌گری و چرخش نسل‌کشی غزه هستند و امریکاست که کنترل این رژیم‌های مزدور را در دست دارد و آن‌ها را برای خدمت به منافع استعماری خود به حرکت درمی‌آورد.

بناءً سوال اینست؛ آیا وقت آن نرسیده که ارتش‌های مسلمانان به حرکت درآیند و زنجیر کفر و این تاج‌ و تخت‌های خائنانه و ننگین را بشکنند و امت را از شر آن‌ها آزاد سازند و به ندای ربانیون مخلص و آگاه لبیک گفته تا اسلام را یاری نمایند؟ آیا زمان آن نرسیده که خلافت امت را برپا کنند و تمامی سرزمین‌های اسلامی را از ناپاکی صلیبی‌ها و سگ‌های آنان که مورد غضب الله متعال قرار گرفته‌اند، پاک سازند؟!

﴿وَإِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ﴾ [انفال: 72]

ترجمه: اگر در (حفظ) دین (خود) از شما یاری طلبند، بر شماست که آن‌ها را یاری کنید.

نویسنده: مناجی محمد

برای دفترمطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

15 صفر1446ه.ق.

20 اگست 2024م.

مترجم: مصطفی اسلام