(ترجمه)

 مواضع حکومت‌های عربی، به‌ویژه حکومت مصر، یکی پس از دیگری آشکار می‌شود؛ حکومت‌هایی که همچنان به خیانت خود ادامه می‌دهند و در محاصره غزه با بستن گذرگاه‌ها و جلوگیری از رساندن کمک‌ها شریک هستند، بلکه حتی گاز را به یهود می‌رسانند و با آنان از لحاظ امنیتی و سیاسی هماهنگی می‌کنند. خیانت از حوزه سیاست فراتر رفته و به بسیج دینی و رسانه‌ای رسیده است؛ به‌گونه‌ای که عالمان درباری برای توجیه سکوت و تحریف آگاهی مردم بسیج شده‌اند و می‌کوشند این نزاع را به موضوعی «انسانی» تبدیل کنند که هیچ ارتباطی با آزادسازی و جهاد ندارد.

در اینجا سؤال اساسی مطرح می‌شود: ارتش مصر کجاست؟ آنان که به افتخارات اکتبر می‌بالند و به تاریخ قهرمانی‌هایشان می‌نازند، کجایند؟ آیا در میان آنان مرد عاقلی نیست که صحنه ذبح شدن کودکان و زنان غزه و بمباران مقدسات را ببیند و به خود بیاید؟! آیا جنایات روزانه یهودیان مجرم را نمی‌بینند؟ یا این‌که دستورات سیاسی احساسات آنان را کشته و آنان را به نگهبانان مرزهای استعمار بدل کرده، نه به پاسداران امت؟!

حکومت مصر، نگهبان امنیت یهود است؛ راه کمک را بر مردم غزه می‌بندد، گذرگاه‌ها را بر آنان می‌بندد و جنگی رسانه‌ای و سیاسی برای تخریب مدافعان غزه به راه می‌اندازد و مبارزان را به تروریسم متهم می‌کند!

حتی عالمانی که قرار بود وارثان انبیا باشند، میان ترس و طمع سرگردان شدند؛ برخی سکوت کردند و برخی دیگر به حکومت پناه بردند و با استدلال به «مصلحت» و «حکمت»، ذلت را توجیه و امت را با چنین سخنانی بی‌حس و خواب‌آلود کردند و فراموش کردند که جهاد واجب است و گفتن حق در برابر ستمگر وظیفه‌ای است که نمی‌توان آن را به تأخیر انداخت.

ای مردم مصر، ای فرزندان صلاح‌الدین و قطز، آیا وقت آن نرسیده که این واقعیت را رد کنید؟! آیا وقت آن نرسیده که به حکومتی که به نام شما به سرزمین مبارک فلسطین خیانت می‌کند، بگویید: کافی است؟! آیا ننگ نیست که تاریخ بنویسد مصر کنار مرز غزه ایستاده و به یاری‌اش نشتافته است؟!

احساسات امت همچنان زنده است، اما خطر اصلی آن است که غیرت تنها در افراد پراکنده باقی بماند و حال آن‌که امت و ارتش‌هایش خاموش و بی‌اراده‌اند و این همان چیزی است که عمر حکومت‌های مزدور و عمر رژیم غاصب یهود را طولانی می‌کند و خواری را بر امت پایدار می‌سازد.

ای افسران و سربازان ارتش مصر، تصمیم واقعی دست شماست؛ گذرگاه‌ها به دست شماست، مرزها زیر پای شماست و فریادهای غزه به گوش شما می‌رسد؛ با چه عذری سکوت می‌کنید؟ فریب دستورات سیاسی و سخنان رسانه‌ای را نخورید؛ شما در برابر الله سبحانه‌و‌تعالی مسئول هستید نه فرماندهان. آیا نمی‌ترسید که روز قیامت درباره خون کودکان، محاصره مادران و مساجدی که نزدیک شما بمباران می‌شود، مورد پرسش قرار گیرید؟!

ما شما را به آنچه الله سبحانه‌و‌تعالی به شما فرمان داده، دعوت می‌کنیم: یاور دین او باشید، با امت خود باشید نه علیه او، سلاح خود را برای یاری مظلوم به کار گیرید نه برای حمایت از خائنان و همان‌گونه که انصار با رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم همراه شدند و گفتند: «اگر تو ما را به دریا ببری، با تو خواهیم آمد»، شما نیز چنین باشید.

همانا خلافت راشده دوم بر منهج نبوت، تنها راه‌حل واقعی و ریشه‌ای است؛ که می‌تواند امت اسلامی را متحد کند و غیرت او را به‌سوی پروژه آزادسازی سوق دهد، شوکت رژیم غاصب یهود را در هم شکند و آن را از صحنه روزگار بر‌دارد، خیانت به دشمنان امت را متوقف ‌سازد و امت را به بهترین امتی که برای مردم پدید آمده‌اند باز‌گرداند: «وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ * بِنَصْرِ اللهِ يَنصُرُ مَن يَشَاء وَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ * وَعْدَ اللهِ لا يُخْلِفُ اللهُ وَعْدَهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ» «و در آن روز، مؤمنان شاد می‌شوند. به یاری الله سبحانه‌و‌تعالی؛ او هر که را بخواهد یاری می‌کند و اوست شکست‌ناپذیر مهربان. وعده‌ی الله سبحانه‌و‌تعالی است که الله سبحانه‌و‌تعالی وعده‌اش را خلاف نمی‌کند، ولی بیشتر مردم نمی‌دانند».

برگرفته از شماره ۵۵۲ جریده الرایه