نیروهای استخبارات افغانستان پس از دستگیری دعوت‌گران حزب‌التحریر در ولایات کابل، پکتیا، هرات و هلمند یک تعداد آنان را تعذیب نموده که در نتیجه یک نفر در پکتیا به اثر فشارهای جسمی و روانی زیاد به مشکل روانی و جنون مبتلا گردیده و دو نفر دیگر در هرات و هلمند به کاهش شنوایی دچار شده‌اند‌. همچنان در چند روز گذشته 3 نفر به جرم دعوت بسوی خلافت از وظایف شان در ادارات دولتی منفک گردیدند. بعداً آنها تحت تعقیب قرار گرفته و در یک مورد خانه خُسر یکی از دعوت‌گران مورد بازرسی شدید امنیتی قرار گرفته، بدلیل این‌که وی به ملاقاتش رفته بود. این موارد مثالی از صدها قضیه‌ی است که دعوت‌گران حزب‌التحریر در دو نیم سال گذشته تحت نظام حاکم فعلی با آن مواجه هستند.

ما ضمن محکومیت تعذیب و تبعیض علیه دعوت‌گران حزب‌التحریر به آن‌عده از مسوولین نظام که در همچو اعمال سهیم هستند، تذکر خالصانه می‌دهیم که از این فتنه‌ی بزرگ دست بردارید که عاقبت نیک ندارد. ضمناً به مخلصین نظام نیز تذکر می‌دهیم که اجازه ندهند که بعضی‌ها با چنین اعمال میان مسلمانان فتنه‌انگیزی کنند. چون آتش فتنه همه را متضرر خواهد کرد. در واقع سكوت در هنگام فتنه و ترك امر به معروف و نهى از منكر، باعث فتنه و فراگيرشدن عذاب می‌گردد.

وَاتَّقُوا فِتْنَةً لَا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً ۖ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ [الانفال:25]

خويشتن را از بلا و مصيبتى به دور داريد كه تنها دامنگير كسانى نمى گردد كه ستم مى كنند (بلكه اگر جلو ستمكاران گرفته نشود، خشك و تر به گناه آنان مى سوزد) و بدانيد كه خداوند داراى كيفر سخت و مجازات شديد است

سوال این‌جاست که دعوت‌گران حزب‌التحریر به کدام جرم دستگیر و چنین بی‌رحمانه مورد تعذیب قرار گرفته‌اند؟ آیا آنان در جرایم جنایی، قتل، دزدی و اختطاف دست داشتند؟ آیا آنان حین رشوت و فساد دستگیر شده بودند؟ آیا آنان بی‌بندوبار و راهزن بودند؟ آیا آنان جاسوس و مزدوران غرب هستند؟ نخیر! دعوت‌گران حزب‌التحریر برای اقامه‌ی یک فرض دستگیر و تعذیب شده‌اند. آنها کسانی هستند که به دنبال عزت و نهضت امت اند. جای تعجب است که از چه زمانی و بر کدام مبنای اصول شرعی اعمال ذکر شده، تعریف جرم را بخود گرفته است. در حالی‌که در تحت چتر یک نظامی که اسلامی نامیده می‌شود، پرداختن به فرایض جمعی باید تشویق شود. اما متأسفانه مفسدین، مخربین نظام، دیپلومات‌ها و جاسوسان غربی و کسانی‌که آشکارا جرایم خلاف اسلام را انجام می‌دهند آزادانه فعالیت دارند، ولی دعوتگران به زندان افگنده می‌شوند.

آن‌عده از مسوولین نظام که بدون شناخت دقیق واقعیت به شکل عقده‌مندانه با مفکوره خلافت و دعوت‌گران آن مقابله دارند، راه اشتباه را می‌پیمایند. خلافت مفکوره‌ای نیست که حزب‌التحریر آن را ایجاد کرده باشد، بلکه ریشه در قرآن‌کریم، سنت نبوی و تاریخ مسلمانان دارد. هر نوع تلاش برای ریشه‌کن نمودن مفکوره‌ی خلافت، دشمنی با اسلام است. کسانی‌که به چنین اعمال مبادرت می‌ورزند خود این‌ها خطرناک‌ترین انسان‌ها به اسلام، نظام حاکم و جامعه می‌باشند. این مسوولین باید از آن‌چه که هوای نفس و شیطان برای شان زینت می‌دهد دست‌بردار شوند. چون دشمنی با مفکوره خلافت‌ و تعذیب و تبعیض علیه دعوت‌گران غضب الله سبحانه وتعالی و خشم مؤمنان را بر می‌انگیزد.

﴿إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِيقِ﴾ [بروج: 10]

ترجمه: کسانی‌که مردان و زنان باایمان را شکنجه دادند، سپس توبه نکردند، برای آن‌ها عذاب دوزخ و عذاب آتش سوزان است.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان

بانک جهانی با نشر گزارش تازه‌ در باره‌ی چشم‌انداز اقتصادی افغانستان در سال آینده‌ میلادی، گفته است که نبود رشد تولید ناخالص داخلی و کاهش کمک‌های خارجی سبب رکود اقتصادی در افغانستان شده که این وضعیت تا ۲۰۲۵ ادامه خواهد یافت.

موسسات و نهادهای بین‌المللی زمانی‌که در مورد اقتصاد یک کشور گزارشی را به نشر می‌رسانند اهداف سوء سیاسی و اقتصادی را دنبال می‌کنند. چون این نهادها بازوان قدرت‌های استعماری بوده که برای تسلط و هژمونی امریکا و غرب تلاش می‌ورزند. بانک جهانی برای حل مشکل اقتصاد افغانستان افزایش کمک‌های خارجی و استخراج معادن را پیشنهاد کرده است.  نسخه‌ی تکراری که به جای درمان، شدّت مرض را زیاد نموده و اقتصاد افغانستان را در دام استثمار غرب فرو می‌برد.

ما بدین باوریم تا زمانی‌که نظام اقتصادی افغانستان تغییر نکند و در عوض آن نظام اقتصادی جدید مبتنی بر اصول و ارزش‌های اسلام پایه‌گزاری نشود، اقتصاد افغانستان به رشد و توسعه واقعی دست پیدا نمی‌کند. پس از فرار امریکا از افغانستان و شکست نظام جمهوریت فرصتی برای پایه‌گزاری نظام اقتصادی براساس احکام اسلام فراهم گردید، اما متأسفانه نه تنها از این فرصت استفاده صورت نگرفت، بلکه ساختارهای پوسیده حکومت‌داری و سیاست‌های اقتصادی ناکام جمهوریت با کمی تغییر کمافی‌سابق ادامه یافت. اکنون نظام اقتصادی افغانستان مخلوطی از نظام اقتصاد سرمایه‌داری و برخی از احکام اسلام بوده و نظام حاکم در دونیم سال گذشته در معرفی یک مُدل اقتصادی مبتنی بر شریعت و تطبیق آن در واقعیت افغانستان ناکام مانده است.

در حال حاضر اقتصاد افغانستان وابسته به کمک‌های خارجی می‌باشد. ملل متحد و نهادهای بین‌المللی نوعی از اقتصاد انجویی متکی به کمک‌های بشردوستانه را در افغانستان ایجاد کرده‌اند و هفته‌وار 40 تا 80 میلیون دالر از سوی ملل متحد به اقتصاد تزریق می‌شود. این حالت نوعی از اقتصاد دوگانه‌ی دولتی و انجویی را به شکل موازی ایجاد کرده است.

 در سوی دیگر، تمرکز اقتصادی دولت بالای جمع‌آوری شدید مالیات از مردم و تجار و استخراج بی‌رویه معادن می‌باشد. در حالی‌که افزایش انواع مالیات کمرشکن و بلند بردن نرخ تعرفه‌ها زندگی مردم را به مشکل مواجه ساخته است. اسلام انواع مختلف مالیات را که در نظام‌های فعلی معمول است، نامشروع می‌داند و حاکم را اجازه نمی‌دهد تا به خاطر تمویل مصارف، از مردم مالیات اخذ کند. رسول‌الله صلی‌الله علیه وسلم می‌فرماید: «لا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ صَاحِبُ مَكْسٍ» (صاحب مالیات وارد بهشت نمی‌شود.) رواه احمد

همچنان در نظام اقتصادی اسلام معادن جزء ملکیت عامه مسلمانان است. بدین معنا که دولت نمی‌تواند معادن را وسیله عایداتی برای تمویل مصارف خود مبدل سازد و در مقابل پول به شرکت‌های داخلی و خارجی به قرارداد دهد. همچنان سکتور خصوصی نیز اجازه ندارد قراردادهای معادن کلان و استراتژیک را بدست آورده و از آن برای منفعت‌جویی خود بهره‌برداری کند. تنها دولت اسلامی اجازه دارد که پروسه استخراج و بهره‌برداری معادن را تنظیم و نظارت کند و منفعت آن را پس از کسر مصارف تولید بین مردم توزیع کند.

بناء زمان آن فرارسیده که نظام حاکم در افغانستان به جای چشم دوختن به کمک‌های بشردوستانه، وضع مالیات سنگین و استخراج بی‌رویه معادن، نظام اقتصادی اسلام را به شکل همه‌جانبه‌ی آن تطبیق کند و از تدرج و تأخیر در تطبیق احکام شرعی بپرهیزد. در کنار این، پیشرفت واقعی در چارچوب مرزهای فعلی افغانستان ممکن نیست. چون این سرزمین در زندان ظالمانه‌ی نظم جغرافیایی دولت ـ ملت گیر مانده است. بنابرین افغانستان با ایجاد خلافت برمنهج نبوت در وحدت با پاکستان و آسیای میانه، گسترش مرزها توسط دعوت و جهاد و با دسترسی به بحر می‌تواند به یک قدرت اقتصادی و صنعتی مبدل گردد.

(وَلَوۡ أَنَّ أَهۡلَ ٱلۡقُرَىٰٓ ءَامَنُواْ وَٱتَّقَوۡاْ لَفَتَحۡنَا عَلَيۡهِم بَرَكَٰتٖ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ) [اعراف:96]

ترجمه: اگر مردم شهرها و آبادی‌ها ایمان می‌آوردند و تقوی پیشه می‌کردند، برکت‌های آسمان و زمین را بر آنان می‌گشودیم. 

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان

ریاست استخبارات ولایت قندهار تعدادی از دعوت‌گران حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان را از یک‌سال بدین‌سُو توقیف نموده و در این مدت در کنار تعذیب و شکنجه آنان را در حالت بی‌سرنوشتی بدون حکم قاضی در زندان نگه داشته‌اند. همچنان از سوی مسوولین استخبارات قندهار به دعوت‌گران طوری ابلاغ شده که یا دعوت به‌سُوی خلافت برمنهج نبوت را ترک نمایند و یا این حالت بی‌سرنوشتی و زندان شان ادامه می‌یابد.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان پیرامون این واقعه نکات ذیل را قابل وضاحت می‌داند:

اول: ما از این عمل مسوولین استخبارات قندهار تعجب می‌کنیم که چنین استدلالی برگرفته شده از کدام مذهب، کدام فقه و کدام شریعت است؟ اسلامی که ما می‌شناسیم از همچو مسائل مبراست. این استدلال که گویا دعوت‌گران حزب بدلیل تخطی دستور نظام و امر امیر توقیف شده‌اند، یک استدلال بی‌بنیاد است. هیچ نوع دستوری به شکل کتبی و مدون از سوی امیر نظام در خصوص منع دعوت حزب‌التحریر وجود ندارد. در حالی‌که روزمره مسوولین استخبارات قندهار اوامر بسیار واضح و فرمان‌های آشکار امیر نظام را مبنی بر «عدم دستگیری افراد بی‌گناه»، «عدم مجازات بدون حکم محکمه»، «عدم تعذیب و شکنجه در جریان تحقیق»، « محول شدن قضیه بعد از 10 روز به محکمه» را زیرپا می‌گذارند. با این وجود اگر مسئله بی‌اطاعتی در میان است چه فرقی میان مسوولین استخبارات و زندانیان وجود دارد.

دوم: خلافت تاج فرایض است و کار برای اقامه‌ی آن مکلفیت هر فرد مسلمان می‌باشد. هر کسی که در قرآن‌کریم و سنت رسول الله‌ صلی‌الله علیه وسلم، اجماع صحابه کرام و حتی در اقوال علمای گذشته تحقیق و جست‌وجو کند؛ مطمئناً چیزی جز فرضیت این امر نمی‏یابد. از این جهت هیچ حاکم و نظامی نمی‌تواند تا خلاف حکم الله سبحانه وتعالی و دستور پیامبر صلی‌الله علیه وسلم دعوت‌گران را از اقامه‌ی این فرض عظیم باز دارد. همان‌گونه که حاکم نمی‌تواند مسلمانان را از ادای نماز، گرفتن روزه، پرداختن زکات و رفتن به جهاد منع کند، همین‌گونه نمی‌تواند مسلمانان را از مکلفیت امر به معروف و نهی از منکر و محاسبه حُکام باز دارد. چنانچه الله سبحانه وتعالی و پیامبر صلی‌الله علیه وسلم در این خصوص می‌فرمایند:

﴿وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾ [آل عمران: 104]

ترجمه: باید از میان شما، جمعی دعوت به خیر (اسلام)، و امر به معروف و نهی از منکر کنند! و آن‌ها همان رستگارانند.

«والَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ، لَتَأْمُرُنَّ بالْمَعْرُوفِ، ولَتَنْهَوُنَّ عَنِ المُنْكَرِ، أَوْ لَيُوشِكَنَّ اللَّه أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عِقَابًا مِنْهُ، ثُمَّ تَدْعُونَهُ فَلا يُسْتَجابُ لَكُمْ» رواه الترمذي

سوگند به ذاتی که جانم در دست اوست، یا امر به معروف و نهی از منکر می‌کنيد، یا بيم آن می‌رود که به زودی الله عذابی از سوی خود بر شما فرود آورد و آنگاه او را به فرياد می‌خوانيد اما دعای تان قبول نمی‌شود.

در حال حاضر که دعوت‌گران حزب‌التحریر مکلفیت امر به معروف و نهی از منکر را به پیش می‌برند و به خلافت دعوت می‌کنند، آیا نظام حاکم افغانستان با وجود صراحت نصوص فوق‌الذکر مبادرت به این فریضه را عمل نامشروع می‌پندارد؟ و دعوت‌گران را بدلیل بی‌اطاعتی از نظام مستوجب حبس، مجازات و بی‌سرنوشتی می‌داند؟! هرچند در مورد جلوگیری از دعوت به اعاده‌ی خلافت از سوی امیر نظام حاکم صراحتی وجود ندارد، ولی اگر داشته هم باشد مطابق به حدیث ذیل قابل اطاعت نمی‌باشد.

«لاَ طَاعَةَ لِمَخْلُوقٍ فِى مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ» رواه احمد و طبرانی

ترجمه: اطاعت از مخلوق در معصیت خالق جایز نیست.

به استناد از این حدیث مبارک در طول تاریخ علمای ربانی همانند امام اعظم ابوحنیفه رحمه‌الله، امام احمد بن حنبل رحمه‌الله، امام شافعی رحمه‌الله و سایر علماء اوامر نامشروع خلفای مشروع زمان شان را اطاعت ننمودند، تا حدی‌که خلفاء آنان را تهدید نموده و زندانی کردند. اما هیبت حُکام سبب نشد تا حقّ را بیان نکنند. چنان‌چه شکنجه و زندانی شدن امام احمد بن حنبل رحمه‌الله از سوی خلیفه معتصم بدلیل مخالفت با نظریه‌ی خلق قرآن‌کریم در تاریخ مشهور است. بناء اطاعت کردن از مخلوق در کارهای که نافرمانی الله سبحانه وتعالی صورت می‌گیرد، جواز ندارد.

مسوولین نظام نباید حزب‌التحریر را با سایر احزاب قومی، سمتی، لسانی و خانوادگی که در بحران افغانستان و تفرقه سهم داشتند، قیاس شمولی کنند. حزب‌التحریر حزب فکری و سیاسی است که تلاش دارد تا دولتی را برای امت مسلمه برپا نماید که در آن اسلام تطبیق شده و همه سرزمین‌های اسلامی وحدت یابند. حزب‌التحریر هیچ‏گاه خلافت را برای مفاد حزبی خود نمی‏خواهد؛ بلکه برای عزت و شکوه همه‌ای مسلمانان می‌خواهد. بناء به مسوولین استخبارات قندهار تذکر می‌دهیم که آزار و اذیت حاملان دعوت به سوی خلافت، قهر و غضب الله سبحانه‌ وتعالی را در قبال دارد، از ارتکاب چنین اعمال زشت و غیرشرعی دست بردارند.

﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ﴾ (شعرا: ۲۲۷)

ترجمه: آن‌ها که ظلم کردند به زودی می‌دانند که بازگشت‌شان به کجاست!

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان