26 Haziran’dan bu yana, Hayber Pahtunhva, Pencap ve Karaçi’nin çeşitli bölgelerinde meydana gelen sellerde 650’den fazla kişi hayatını kaybetti, binden fazla kişi yaralandı. Binlerce ev, sahiplerinin bir ömür boyu biriktirdiği emekleriyle birlikte sulara kapıldı; eşyalar ve araçlar yok oldu. İffet ve haysiyetin sembolü olan kızlarımız ve bacılarımız yuvalarından koparıldı, mahremiyetlerinden soyutlanarak açık havada yaşamaya mecbur edildiler.

Hizb-ut Tahrir / Pakistan Vilayeti olarak biz, bütün Müslüman kardeşlerimizin acısına aynı ölçüde ortak oluyor, bu imtihanı sabırla karşılıyor, diğer Müslümanları da sabra davet ediyoruz. Zira Rasûlullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu:

مَا يُصِيبُ الْمُسْلِمَ مِنْ نَصَبٍ وَلَا وَصَبٍ وَلَا هَمٍّ وَلَا حُزْنٍ وَلَا أَذًى وَلَا غَمٍّ، حَتَّى الشَّوْكَةِ يُشَاكُهَا، إِلَّا كَفَّرَ اللَّهُ بِهَا مِنْ خَطَايَاهُ“Bir Müslümana herhangi bir musibet, bir sıkıntı, bir keder, bir üzüntü, bir eziyet, bir gam dokunursa, hatta kendisine bir diken bile batarsa, mutlaka Allah bunları onun günahlarına kefaret yapar.” ^{[Buhari ve Müslim]} Ancak yaşanan bu son felaket, yöneticilerimizin acizliğini, ihmalkârlığını ve vurdumduymazlığını bir kez daha gözler önüne serdi. Zira Pakistan, ilk defa bir sel felaketiyle boğuşmuyor; 2010 ve 2022’de meydana gelen yıkıcı seller hâlâ hafızalardadır. Sadece 2022’deki sellerde bile ülkenin üçte biri sular altında kalmış, 33 milyon insan etkilenmişti. Kaldı ki Pakistan, iklim değişikliğinden en çok etkilenen on ülkeden biridir. Zira ülkenin Kuzey ve Güney Kutbu dışında dünyanın en fazla buzuluna (9.000’den fazla) sahip olması ve bu buzulların hızla erimesi, sel riskini sürekli artırmaktadır.

Ancak, her zamanki gibi, yöneticilerimiz birkaç gün medyada boy gösterdikten sonra her şey unutulup gitmektedir. Örneğin, Hayber Pahtunhva eyalet hükümetinin tüm bölgeye ayırdığı para sadece 800 milyon Rupi, Buner ilçesine ise 500 milyon Rupidir. Halbuki bu rakamlar ne altyapıyı yeniden kurmaya ne de mağdurlara temel yardım ulaştırmaya yeter. Bu sözde demokratik yöneticilerin politikası, gerçek bir hizmetten çok, göstermelik bir medya yönetiminden ibarettir.

Hilafet sisteminde ise durum tam tersidir: Halife, bütün ümmetin işlerini eksiksiz gözetmekle yükümlüdür. Halife hem ilahî sorumluluk taşımakta hem de ümmetin denetim mekanizmasına tabi olmaktadır. Nitekim Rasûlullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu:

  فَالْإِمَامُ رَاعٍ وَهُوَ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ“İman çobandır ve güttüklerinden sorumludur” ^{[Buhari ve Müslim]} Eğer bugün Hilafet var olsaydı, “ani sağanak” gibi bahanelerin arkasına saklanmazdı. Aksine, kurumsal bir altyapı ve bütüncül bir sistem inşa eder, uzun vadeli planlamalar yapar ve kayıpları azaltmak için etkili tedbirler alırdı. Ne var ki, Pakistan’da art arda gelen hükümetler yetmiş yılı aşkın bir süredir bu konuyu ihmal etmişlerdir. Çünkü onların önceliği hiçbir zaman halk değil, daima sömürgeci güçlerin çıkarlarını korumak olmuştur. Halkın sorunlarını ise, ancak iktidarlarını tehdit ettiği zaman ciddiye almaktadırlar.

Hilafet sisteminde bir Müslümanın hayatı kutsaldır. İhmal veya kusur gibi insani sebeplerle bir can kaybı yaşanırsa, bunun diyeti ödenir. Demokratik sistemde ise insanın değeri, siyasi gücü ve iktidar mücadelesindeki etkisiyle ölçülür. Bu demokratik ve kapitalist düzen, Müslümanlara aşağılanma, yoksunluk ve acizlikten başka bir şey vermemiştir. Artık bu düzeni tarihe gömüp Hilafeti kurmanın zamanı gelmiştir. Pakistan Müslümanları ve silahlı kuvvetlerimiz el ele vererek bu köhne sisteme son vermeli ve Nübüvvet metodu üzere İkinci Raşidi Hilafet’i kurmalıdır.