Yahudi varlığının Gazze’de, Batı Şeria’da, Lübnan’da ve Suriye’de sabah akşam işlediği suçlar artık hiçbir kimse için bir sır değil. Bugün dünya gündemini meşgul eden en önemli mesele, Müslüman beldelerde özellikle de Mübarek Toprak Filistin’de yaşanan trajedilerdir. Haber bültenleri, gazeteler ve dergiler neredeyse her gün bu katliamları manşetlere taşıyorlar. Sosyal medya platformları ise, çocukların, bebeklerin, kadınların ve yaşlıların hedef alındığı, camilerin yıkıldığı, hastanelerin bombalandığı, sokakların tahrip edildiği, evlerin yok edildiği, sığınmacıların barındığı çadırların bombalanıp yakıldığına dair korkunç görüntülerle dolup taşıyor...

Ey askerler! Ey subaylar! Her sabah o askerî üniformalarınızı giyip omuzlarınızdaki yıldızlara ve apoletlere baktığınızda, içinizde hiç mi izzet duygusu kıpırdamıyor?

Her sabah pırıl pırıl parlayan silahlarınızı ve kılıçlarınızı kuşanıp içtima sırasına dizildiğinizde, yüksek sesle “vatanın bekçisiyim” diye haykırdığınızda, yüreğinizdeki hamaset duygusu hiç mi uyanmıyor?

Kardeşlerinizi ve halkınızı acımasızca ve hunharca bombalayan şer ve fesat güçleri müttefiki rejimlerden emirler alırken hiç mi zillet ve eziklik hissetmiyorsunuz?

Her akşam madalyalı üniformalarınızla çocuklarınızı kucağınıza aldığınızda, Gazze’deki babaların, evlatlarının parçalanmış bedenlerini defnetmek üzere torbalara ve poşetlere topladıklarını gördüğünüzde, hiç mi utanmıyorsunuz? Hiç mi mahcubiyet hissetmiyorsunuz?

Gazze’deki kardeşleriniz bir yudum suya, hatta bir parça ekmeğe dahi hasret kalmışken sizlerin eşleriniz ve çocuklarınızla birlikte yemek sofrasına oturup karınlarınızı doyurduğunuzda, lokmalar boğazınızdan kolayca geçiyor mu?

Cihattan yüz çeviren, mustazaflara yardım etme görevini yerine getirmek için artık fazla vakti kalmayan aranızda aklı başında biri, bir deve gibi yatağında ölürse hali nice olur?

Ey asker! Görevini ihmal eden, belki de zalimlerin safında yer alan arkadaşının naaşını taşırken, içinden bir ses sana ‘Zaman daralıyor, vazifen seni çağırıyor!’ demiyor mu?

Ey askerler! Size ne demeli!! Bu trajedileri nasıl görüp de bigâne kalabiliyorsunuz? Sanki hedef alınanlar sizin kardeşleriniz değilmiş gibi nasıl umursamaz davranabiliyorsunuz? Oysa onlara yardım etmeniz farzdır. Kardeşlerinizin yardım feryatlarına, babalarının çığlıklarına, evlatlarının haykırışlarına ve kızlarının gözyaşlarıyla dolu niyazlarına rağmen bu zillete nasıl rıza gösterebiliyorsunuz? İçinizde yanıt verecek hiç mi biri yok?

اسْتَجِيبُوا لِرَبِّكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لَا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللهِ مَا لَكُمْ مِنْ مَلْجَأٍ يَوْمَئِذٍ وَمَا لَكُمْ مِنْ نَكِيرٍ“Allah’tan, geri çevrilmesi imkânsız olan bir gün gelmeden önce, Rabbinizin çağrısına uyun. O gün sizin için ne sığınacak bir yer vardır, ne de (günahlarınızı) inkâr edebilirsiniz!” ^{[Şura 47]}